Μπορώ να σε συγχωρήσω, ξεκάθαρα όμως δεν θέλω!

Γράφει η Ειρήνη Μουμούρη

“Με πράσινα μάτια το κόκκινο κραγιόν έχετε άδικο, που δεν το φοράτε” επέμενε η πωλήτρια. Είχε δίκιο, κάποια αντίθετα είναι για να ταιριάζουν στην ασυμφωνία τους. Σαν τους έρωτες μου, ταίριαζε πάντα η απληστία τους στο χαμόγελο μου. 

Σε αυτό το πληγωμένο χαμόγελο μιας γυναίκας, στάθηκε το κατακόκκινο κραγιόν και η ματιά αμέσως φώτισε, το γέλιο ξεθάρρεψε. Έφθασα μετά τα σαράντα για να τολμήσω να βάλω κόκκινο κραγιόν, πάντα η πρόκληση του με δείλιαζε, όχι πια.

Παρήγγειλα καφέ,  το αποτύπωμα των χειλιών μου πορφυρό και προκλητικό, έμεινε πάνω στο φλιτζάνι. Γέλασα μόνη μου, τώρα πια το δικό μου «αποτύπωμα» είχα αποφασίσει να αφήνω πάνω σε ανθρώπους, στους δικούς μου θύτες.  Δεν έχει σημασία εάν γνώρισες έναν ή πολλούς, το ίδιο σκάρτος είναι και ενικός και ο πληθυντικός τους. Να βγεις από το δίχτυ τους είναι το ζητούμενο.

Είμαι σίγουρη,  ότι η εκδίκηση για τον έρωτα έχει άλικο χρώμα. Άλλαξα φωτογραφία στο προφίλ και πόζαρα στην κοινωνική μου ταυτότητα με  το κατακόκκινο χαμόγελό. Οι θύτες εμφανίζονται πάντα γρήγορα, όταν έχουν πάλι κάτι  να κερδίσουν, το είχα μάθει καλά αυτό μαζί σου. Κι εσύ  ως «επαγγελματίας» θύτης φάνηκες  αμέσως. Χτύπησε το τηλέφωνο «Βλέπω μια αλλαγή, που με κάνει να καταλάβω, πόσο μου έχεις λείψει» . 

Ξεστόμισες  με το γνωστό σου θράσος για αβάντα. Άκουγα φθηνές δικαιολογίες ξανά.  Απότομα, χωρίς να δώσω απάντηση, έκλεισα το τηλέφωνο. Απολαμβάνοντας αυτή την μικρή ήττα σου,  ξαναθυμήθηκα. Λίγο καιρό πριν άλλες ήταν οι κουβέντες σου. “Εσύ έφταιγες, που έφυγα.  Ήσουν πάντα δεδομένη, βαρέθηκα».

Ήθελα να σε στριμώξει η αλήθεια, να σε γονατίσει. Πήγα  ξανά στην καινούργια φωτογραφία μου και έγραψα λίγες γραμμές αφιερωμένης ειλικρίνειας. 

«Με αυτό το κατακόκκινο χαμόγελο βγαίνω στο δρόμο. Τον έρωτα, τον ζεις σαν να είναι δρόμος, δεν ξέρεις, πού θα σε βγάλει. Και ποιος ξέρει απο την αρχή; Στη διαδρομή  καταλαβαίνεις ποιόν έχεις  δίπλα σου. Έχεις μπέσα και ανθρωπιά; Τότε τυχερή γεννήθηκα! Είσαι ψεύτης και θέλεις υπηρέτη για τον εγωϊσμό σου; Πάνω στον δρόμο, που περπάταγα μαζί σου σε παρατάω! Επιτόπου!

Δεν θα σταθώ να ακούσω μεγάλες δικαιολογίες και ακόμα μεγαλύτερες συγγνώμες, οι πραγματικά μικροί άνθρωποι  πίσω από αυτά κρύβονται!

Μπορώ να σε συγχωρήσω, ξεκάθαρα όμως δεν θέλω! Άφεση αμαρτιών δεν δίνω σε ψευτοαγαπητικούς. Με μάτια χαμογελαστά, με χτυπάνε προμελετημένα και  πάντα στην ψυχή.  

Τώρα,  ακούγονται τα βήματά μου, καθώς φεύγω μακριά, κατά την θάλασσα.  Εκεί, που το κύμα σκάει, βρίσκομαι με μισοβρεγμένα ρούχα και τραγουδιστό γέλιο. Κορμί και ψυχή πάνω στη γραμμή του ορίζοντα, ισορροπούν άφοβα, αποφασισμένοι ακροβάτες της αξιοπρέπειάς τους. 

Τα κόκκινα χείλη μου δεν θα σε χαράξουν , ούτε  ένα αντίο θα σου πουν. Σε προκαλούν μόνο  να βλέπεις  την ομορφιά του φιλιού, που έχασες, οριστικά, αμετάκλητα, αμετανόητα! Η πρόκληση, μπορεί να γίνει ευθεία τιμωρία !

Να μετράς  στις απώλειες,  τα φιλιά της αγάπης, είναι τα πιο ακριβά!