Μου λείπεις και δεν ξέρω τι να κάνω.

Γράφει η Βάνα Φυλάκη

Μου λείπεις..
Να σε προσέχεις για να σε προσέχω.
Να σε αγαπάς, για να σε αγαπάω.
Λέξεις με νόημα που χαράχτηκαν για πάντα στην εύθραυστη καρδιά μου! Έπιασα χθες το βράδυ τον εαυτό μου να κατακλύζεται από σκέψεις και στιγμές.
Τις δικές μας στιγμές.
Στιγμές πόνου, χαρά, σιωπής. Με ένα βλέμμα σου χανόμουν στα άδυτα της ύπαρξης μου.
Με μια σου αγκαλιά βυθιζόμουν στον ωκεανό των συναισθημάτων μου, χρωματισμένων από τα πιο όμορφα χρώματα.. Στην αγκαλιά σου ένιωθα γαλήνη, αφήνουν σαν παιδί σε μια αθώα και ζωντανή αγάπη!
Θυμάμαι το πρώτο μας φιλί και ένα δάκρυ που ταράζει όλο μου το είναι κυλά αργά στο μάγουλο μου γεμίζοντας το ξεχειλισμένο από δάκρυα σκοτεινό μου μικρόκοσμο.
Ήσουν ο μόνος που με έβγαλε από τα σκοτάδια μου, που έβγαλε την πιο φωτεινή πλευρά του εαυτού μου..
Μου λείπεις γαμώτο..
Κάτι βράδια σαν και αυτά σε ψάχνω στις χαμένες μας αναμνήσεις που με το χρόνο ξεθωριάζουν.
Μου λείπεις και νιώθω ότι δεν θα ξανά ζωγραφιστεί στο πρόσωπο μου, εκείνο το ένα και αληθινό χαμόγελο που μόνο εσύ έχεις δει.
Μου λείπεις και δεν ξέρω τι να κάνω.
Νιώθω μισή και χαμένη.
Χαμένη σε έναν κόσμο γεμάτο εγωκεντρισμό και κενά βλέμματα.
Φοβάμαι πως και εγώ έγινα έτσι..
Μου λείπεις..
Σ’αγαπώ..
Να σε προσέχεις και όπου και αν είσαι ελπίζω να επισκέπτομαι πού και πού τα όνειρα σου και να τα γεμίζω φως..
Το φως που με βοήθησες να δω και να ενώσω κάθε σπασμένο κομμάτι που υπήρχε μέσα μου.