Μη σταματάς να διεκδικείς, να ερωτεύεσαι και να αγαπάς..

Γράφει ο Δημήτρης Τσατσαρούνος

Ακούω συχνά τον όρο «παλαιάς κοπής». Τον ακούω από γυναίκες και από άντρες. Ο κύριος λόγος για τον οποίο συζητιέται είναι πως δεν υπάρχουν. Οι από δω λένε πως δεν υπάρχουν γυναίκες για σπίτι, όπως οι παλιές και οι από κει λένε πως δεν υπάρχουν αρσενικά.
Γιατί κάποτε λέει, ο άντρας διεκδικούσε, ήταν αρσενικό με τα όλα του. Είχε την γυναίκα του αρχόντισσα και κορώνα στο κεφάλι του.
Η γυναίκα από την άλλη ήξερε την θέση της και θεωρούσε σκοπό της ζωής της να κάνει παιδιά, να κρατάει το σπίτι και να είναι καλή μητέρα και αφοσιωμένη σύζυγος. Τώρα είναι όλες….
Σ αυτό το σημείο λοιπόν θέλω να τονίσω την σημασία της δικής μας εστίασης. Σ αυτό τον τόπο είμαι πεπεισμένος πλέον πως έχουμε κοντή μνήμη.
Ο ίδιος τύπος άντρα ήταν που θεωρούσε αναφαίρετο δικαίωμα του, πάνω σε μια διαφωνία, να δώσει κι ένα χαστούκι γιατί είναι άντρας κι εσύ γυναίκα δεν πρέπει να του αντιμιλάς.
Κι εσύ φίλε που μνημονεύεις τις αξίες της γυναίκας του 1950, καλά κάνεις, αλλά πες μου σε παρακαλώ σε πόσα nanosecond θα βρεις και κάποια άλλη διαφορετική, γιατί η δικιά σου είναι καλή αλλά ξενέρωτη…
Συνεπώς αν θες την ταπεινή μου γνώμη, και οι μεν για καλό «άλλαξαν» και οι δε…
Και κάπου εδώ στην εξίσωση μπαίνουν και τα social κι έχουμε κάνει τις σχέσεις ανώτερη κβαντική φυσική.
Όλοι και όλες ψάχνουμε το αυθεντικό μοστράροντας το ψεύτικο.
Ψάχνουμε το εμείς, έχοντας το εγώ στη διαπασών.
Κρίνουμε ανθρώπους από φωτογραφίες και stories.
Και το κορυφαίο…
Αξιολογούμε τις ίδιες μας τις ζωές και την αξία μας από likes και followers. Δεν ξέρω τι είναι πιο τραγικό…
Αν ψάχναμε συνταγή για δυστυχία, αυτή θα μας έβγαινε σίγουρα…
Τι ψάχνουμε τελικά και γιατί δεν το βρίσκουμε;

Μια πολύ απλή απάντηση είναι η εξής.
Ψάχνεις έναν άνθρωπο να σε αγαπήσει όπως είσαι, με τα ελαττώματα σου, με τα σημάδια και τις πληγές σου. Πώς θα το κάνει όμως ο άλλος όταν επιμένεις να κρύβεις όλα αυτά με τα οποία θες να σε αγαπήσει; Και πώς θα τον αγαπήσεις κι εσύ με τον ίδιο τρόπο όταν ούτε εκείνος ανοίγεται; Κάποιος πρέπει να έχει το θάρρος να κάνει το πρώτο βήμα!
Γεμίσαμε σχέσεις ανούσιες, χωρίς κανένα βάθος και σύνδεση.
Θα πονέσεις; ΝΑΙ θα πονέσεις!
Ε και; Τι άλλη επιλογή έχεις; Είτε μια ανούσια σχέση ή να μείνεις μόνος που είναι το ίδιο! Και τα δύο πονάνε!
Δηλαδή θα μείνεις μόνος να πονάς, επειδή φοβάσαι να πονέσεις ψάχνοντας τον κατάλληλο άνθρωπο να ζήσετε μαζί!
Σταμάτα λοιπόν να γκρινιάζεις και βγες έξω. Παίξε με τα μάτια, διεκδίκησε, ερωτεύσου…
Κάνε το πρώτο βήμα, ξανά και ξανά!
Μη σταματάς, αγάπα!