Μη με θεωρείς δεδομένη γιατί θα χάσεις. 

Γράφει η Νεφέλη Λαπουρίδου

Μετά από ένα διάστημα συμβίωσης με τον/την σύντροφό σου, έρχεται η στιγμή όπου ένας από τους δύο θεωρείται δεδομένος.

Θεωρείτε δεδομένο το γεγονός πως μετά από ένα καυγά αυτός θα είναι σπίτι και θα σε περιμένει, θεωρείται δεδομένο πως τις μέρες που θα εξαφανίζεσαι αυτός θα είναι εκεί και θα σε περιμένει και θα σε συγχωρέσει.

Αλλά εσύ θα το ξανακάνεις γιατί θα ξέρεις πως ότι και να γίνει θα είναι εκεί να σε περιμένει, να σε ακούσει και εν τέλει πάλι να σε συγχωρέσει. Κυρίως γιατί φοβάται, φοβάται να ακούσει τα καμπανάκια του χωρισμού που ηχούν εδώ και αρκετό καιρό. Ξέρει πως αν ορθώσει ανάστημα και δεν συγχωρέσει τον άλλον, ο καυγάς θα είναι μεγάλος και αν δεν υποχωρήσει ένας από τους δύο, μακρύς.

Αλλά αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Γιατί έχει και ο άλλος τα δικά του συναισθήματά που κάθε μέρα κάνουν πάρτυ. Ανεβαίνουν, κατεβαίνουν, στεναχώρια, χαρά και πάλι από την αρχή. Γιατί θα μπορούσε και αυτός κάλλιστα να ακολουθήσει το ίδιο σύστημα αλλά δεν το κάνει γιατί ο άνθρωπος με τον οποίο επέλεξε να είναι, είναι για αυτήν ιδανικός ως αποτέλεσμα να μη θέλει να ακούσει και τις λυπηρές καμπάνες.

Ίσως τα πράγματα θα πρέπει να ξεκαθαρίζουν σιγά-σιγά διότι παρόλο που δεν έδειξε το σκληρό πρόσωπό του και να βάλει ένα τελεσίγραφο σε αυτό, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει απλά θεωρεί πως δεν του αξίζει τέτοια συμπεριφορά καθώς στα μάτια της φαντάζει ο κατάλληλος.

Όμως ξέρει πως με αυτά που κάνει η μέρα που θα δείξει τον άλλο της εαυτό και ίσως τον πραγματικό, δεν θα αρχίσει να έρθει και τότε τίποτα δεν θα είναι παραμυθένιο.

Γιατί στο κάτω κάτω δεν επιλέξαμε ο ένας τον άλλον για να βολέψουμε την καθημερινότητα μας και να γεμίσουμε τις ελεύθερες μας ώρες με ένα είδος «χόμπι», αλλά γιατί αρέσαμε ο ένας στον άλλον και θα μπορούσαμε να γράψουμε μια ωραία, ρομαντική ιστορία.