Με πείρα, εμπειρία και γνώση, ζήτησα να πορευτώ.

Γράφει η Έφη Παναγοπούλου 

Δεν ξέρω από πού έρχομαι, και πού πηγαίνω. Ένα εισιτήριο βρήκα στην τσέπη μου για ένα θέατρο, που λέγεται “Ζωή” και μπήκα μέσα, να δω την παράσταση, μα τελικά βρέθηκα να πρωταγωνιστώ! 

Είναι άραγε οι αξίες μας, η συμπεριφορά μας, αυτές που θα καθορίσουν τον ρόλο μου; Μήπως η τύχη; 

Γιατί τύχη, μα το Θεό, δεν είχα ποτέ! 
Πείρα, εμπειρία, γνώση, κέφι.. με αυτά πορεύτηκα και μπορώ να πρωταγωνιστήσω. 

Και γύρω μου άνθρωποι με εγωισμό, που καταπατάνε το “είναι” μας. 

Κι όμως ακόμα κι ο εγωισμός, δόθηκε για κάποιο λόγο. Κι εγώ πρέπει να μάθω να συμπλέω και να αξιοποιώ όλους τους ανθρώπους. Άλλωστε, όλα από το “εγώ” μας γύρω δεν περιστρέφονται;

Αυτό λέγεται επίγνωση. Άνθρωποι που προσπαθούν να ρουφήξουν από εσένα κάθετί καλό και να σου βγάλουν στην επιφάνεια, την πιο κακή σου πλευρά, με εξαιρετική δεξιοτεχνία. 

Αυτούς έμαθα εύκολα να τους διώχνω. Χωρίς δεύτερη σκέψη! 
Κι αυτό, λέγεται εμπειρία! 

Είναι κι αυτοί που σου δίνουν ψυχή, και σε κάνουν να τους αγαπήσεις, και μετά φεύγουν και πάνε ν’ανακαλύψουν νέους ορίζοντες. 

Αυτούς τους ανθρώπους, έμαθα να τους χειρίζομαι μέχρι εκεί που αντέχω. Κι όταν πια έβλεπα τα σκούρα, σιωπούσα. Για να μην αλλοιώνομαι, να μην βάλλομαι. 
Έμαθα να τους βάζω σε μιαν άκρη, όσο κι αν τους αγάπησα. Και βρέθηκαν πολλοί τέτοιοι στο δρόμο μου. 

Κι αυτό, λέγεται πείρα..

Έμαθα να μην χάνω το κέφι και το χαμόγελό μου. Έμαθα να γελάω δυνατά και να αγριεύω στις φασαρίες του μυαλού μου. 

Μ’αυτά τα εφόδια, θέλω να πρωταγωνιστήσω. 
Όχι με την τύχη.. 
Δεν με ενδιαφέρει το χειροκρότημα, μόνο η ψυχή μου να νιώθει καλά. 
Δεν ζητάω διθυράμβους κι επαίνους. 
Μόνο γαλήνη. 
Άλλωστε θυμάμαι πάντα αυτό τον μύθο που λέει πως η ψυχή ανυψώνεται πραγματικά όταν αγαπά τον διπλανό της. Όταν αυτή η αγάπη, γίνεται έργο τέχνης.