Λόγια που δεν θα ειπωθούν..

Γαρυφαλιά Μοίρα

Θέλω να πω μα δεν μπορώ, θέλω να ξεθυμάνω, μα είναι τα λόγια μια ολιά και άχνα μιλιά δεν βγάνω.
Πώς με τα λόγια να το πω, της σκέψης το μαράζι, που ναι κρυμμένο μες στο νου και το θάρρος απουσιάζει.
Σ’ ένα άψυχο χαρτί τα λόγια δεν μιλάνε, Μες στης φωνής την αναπνιά, αυτά κρυφό κοιτάνε.
Εις της ψυχής τα τρίσβαθα, είναι τρυπωμένα, λόγια που δεν θα ειπωθούν, τουλάχιστον όχι από μένα.
Φοβάμαι πως άμα δουν, το φως της μέρας, θα ναι, σαν τα λιοντάρια που σιωπούν όταν το θήραμα κοιτάνε.
Λόγια και λόγια ήρθανε να πω εις τον καθένα τα παίρνει ο άνεμος όμως ξανά, και γίνονται με τα νέφη ένα.
Μέσα στα λόγια δεν χωρά έγνοια να μπει μεγάλη, και τον πόνο της καρδιάς μία λέξη δεν τον βάνει.
Λόγια και λόγια έρχονται στην άκρη των χειλιών μου, μα χάνονται όταν θα βγει ο αναστεναγμός μου.
Έτσι, βαθιά θα τα κρατώ, του μυστικού τα λόγια, μες στης ψυχής τη φυλακή, μακριά απ’ των ανθρώπων τη διχόνοια.
Ωσάν τα απόκρυφα του νου, της σκέψεις τα λογάκια, έτσι συχνά θα περπατώ σε σκοτεινά σοκάκια.