Κι αν την προτιμάς σπασμένη την καρδιά μου, τώρα δεν μπορείς να την αγγίξεις..

Γράφει ο Γιάννης Βογιακέλης

«Καλημέρα! Τι κάνεις; Όλα καλά; Μπράβο, μπράβο, χαίρομαι!
Πήρα να σου πω κάποια πράγματα αν έχεις λίγο χρόνο να διαθέσεις.
Υπέροχα! Δεν θα πάρει πολλή ώρα.

Με κούρασες.

Έκανα τόση προσπάθεια κι ένιωσα τόσα πολλά… όχι μόνος μου, βέβαια…
Χόρευε η καρδιά μου στους ρυθμούς που πρόσταζες και στον χώρο που της έδινες.
Χόρευε μόνη κάθε μέρα κι ας έδειχνες την πρόθεση πως θα σηκωθείς κι εσύ μαζί της.

Δεν το έκανες ποτέ.

Μία φορά σηκώθηκες και τσακίστηκες πάνω της.
Την έσπασες στα δύο.
Κι έκανε έναν θόρυβο η θραύση της που μου διέκοψε την ακοή για ένα διάστημα.
Ως προς εσένα και τα λόγια που ξεστόμιζες κι ως προς φίλους και γνωστούς που με έλεγαν ανόητο που την είχα αφήσει ανεξέλεγκτη, να ζαλίζεται στον ήχο της μουσικής σου.
Μου κόπηκε η μιλιά συνάμα, καθώς δεν ήθελα να προκαλέσω κι άλλα λόγια. Ήθελα να πιστέψω πως ακόμη ακούω καλά κι απλά κανείς δεν μου μιλάει.

Με πολλή προσοχή και χρόνο, την ξανακόλλησα. Μία ρωγμή μόνο θύμιζε, ίσα ίσα, τι έχει γίνει.
Κι ήρθες πάλι με τα ηχεία σου στη διαπασών και μια πίστα διπλάσια της προηγούμενης.

Σκέφτηκα πως, αφού ξέρεις αναμφίβολα πως η καρδιά μου θέλει να χορέψει, ε, ας την αφήσω να χορέψει! Αυτό θέλεις προφανώς. Αυτό ήθελα κι εγώ.
Ωραία ήταν! Παράπονο δεν είχα, σηκώθηκες!
Αλλά άργησα να καταλάβω πως δεν χόρεψες ποτέ.

Ήσουν εκείνος ο τύπος στο club που κρατάει το ποτήρι με το ποτό του και περιφέρεται, δίχως νόημα, λες και περνάει καλά αλλά χωρίς να το κάνει.
Ο τύπος που σε παροτρύνει να χορέψεις απλά για να σε κοιτάζει, γιατί ευχαριστιέται το θέαμα, από απόσταση πάντα.
Εκείνος που σε κερνάει σφηνάκια αλλά δεν πίνει μαζί σου στην υγειά σας.

Ήσουν η Γη του παρελθόντος.
Μία Γη επίπεδη, με τον Ήλιο να υπάρχει μόνο για την μέρα σου, την Σελήνη να υπάρχει μόνο για την νύχτα σου και τα αστέρια να γεμίζουν τα σκοτεινά κενά που άφηνε ο απαλός, ασθενικός φωτισμός της Σελήνης.

Και κάπως έτσι, τσακίστηκες ξανά πάνω στην καρδιά μου, όταν συνειδητοποίησα πως απλά ήμουν για σένα μια πηγή ικανοποίησης πως “έχεις πέραση”.

Να σου δώσω συγχαρητήρια για το διπλό σου αυτό κατόρθωμα;
Συγχαρητήρια λοιπόν!

Λες και είδες που την έφτιαξα και είπες να μου την κάνεις τέσσερα κομμάτια τώρα, έτσι για την σιγουριά.
Την προτιμάς σπασμένη και με κάνει να απορώ αν ποτέ σου νιώσεις ευτυχισμένη ζώντας έτσι, περικυκλωμένη από συντρίμμια.

Ας σε βοηθήσω λίγο λοιπόν.
Ξέχνα τα δικά μου συντρίμμια.
Τα μάζεψα και έφυγα.

Τρεις μέρες μου πήρε, στάζοντας κόλλα από τα μάτια μου, να την επαναφέρω.
Τώρα είναι σαν καινούρια!
Πιο δυνατή, σαν ένα κόκκαλο που θρέφει μετά από σπάσιμο.
Ναι, θα φανεί στην ακτινογραφία αλλά… ε και;
Φαίνεται για να θυμάται πώς έγινε αλλά δεν πονάει πια, ούτε και την απασχολεί.

Οπότε, μην ανησυχείς, δεν πήρα να σε βρίσω!
Μου πέρασες πια.
Με κούρασες, μα ξεκουράστηκα ήδη.

Σε πήρα να στα πω για να πάψεις κάποια στιγμή να είσαι μια χωμάτινη επιφάνεια με φωτάκια, που υπάρχουν μόνο για εκείνη, από πάνω της.
Σε πήρα να στα πω γιατί όταν, με το καλό, γίνεις μια σφαίρα ζωής που συνυπάρχει με τα λοιπά αστρικά σώματα, τότε και θα ευτυχήσεις πραγματικά.

Τότε θα γνωρίσεις τον έρωτα και δεν θα τον αφήσεις να περάσει από δίπλα σου σαν αυτονόητη ύπαρξη στην ζωή σου.
Τότε θα συνειδητοποιήσεις την ομορφιά του να δέχεσαι τον Ήλιο, την Σελήνη και τα αστέρια ως το τι είναι στην πραγματικότητα.
Γιατί όταν ενστερνίζεσαι την ελευθερία και την ομορφιά του άλλου δίπλα σου, τότε θα αποκτήσει πραγματική αξία το ότι επιλέγει και βρίσκεται δίπλα σου και τότε, το “μαζί” θυμίζει παράδεισο.

Σ’ευχαριστώ που με άκουσες.
Να είσαι καλά.»