Και μεγαλώσαμε, κι ο μόνος που μπορεί να μας σώσει, είναι ο εαυτός μας.
Γράφει ο Y Factor
Κάποτε είχα μια φυσιολογική ζωή.
Μετά μεγάλωσα.
Πήγα πολλές φορές σε κηδείες φιλιών και σχέσεων. Αρκετές από αυτές τις φορές ήξερα από πριν, καθόμουν και κοιτούσα σε ένα κενό τάφο περιμένοντας απλά να γεμίσει. Και πάντα ήλπιζα μέχρι την τελευταία στιγμή ότι θα έμενε κενός. Το ότι παραβλέπεις όμως ή ότι ελπίζεις να μη συμβαίνει κάτι δε σημαίνει ότι δε συμβαίνει.
Υπάρχουν θεμελιώδη στοιχεία στη ζωή μας, άνθρωποι που είναι τόσο άρρηκτα συνυφασμένοι με την ύπαρξή μας που τους θεωρούμε δεδομένους. Σταθερές που μας κρατάνε στη θέση μας. Μέχρι τη στιγμή που δεν είναι δίπλα μας πλέον. Φεύγουν και μας αφήνουν μετέωρους, να επαναπροσδιορίζουμε τις αρχές και την οπτική του κόσμου από την αρχή. Η ζωή δε μας ρωτάει πότε είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο – ή αν είμαστε ποτέ έτοιμοι – απλά το προκαλεί.
Οι άνθρωποι είναι πλάσματα της ανάγκης και της ενοχής. Ακόμα και αν δεν θέλουν, θα σε πληγώσουν. Είναι απλά θέμα προτεραιοτήτων, συγκυριών και χρόνου. Το ότι δεν το μαθαίνεις δε σημαίνει ότι το αίμα δε θα κυλήσει, απλά δε θα το δεις εσύ. Δεν μπορείς να αποφύγεις τον παράγοντα «προδοσία», μπορείς μόνο να φτιάξεις άμυνες εναντίον του. Άλλωστε, αυτό που για εσένα είναι προδοσία, για τον άλλον είναι επιλογή.
Θες να μάθεις την αλήθεια; Θα την αντέξεις αν τη μάθεις; Όλοι λέμε ότι εκτιμούμε την αλήθεια και την ευθύτητα μέχρι να μας χτυπήσουν καταπρόσωπο. Τότε συνειδητοποιούμε πόσο θα θέλαμε η αλήθεια να είναι διαφορετική. Η αλήθεια λοιπόν είναι αυτή: πρέπει να μάθεις να ζεις μόνος σου. Να μην έχεις ανάγκη κανέναν. Να μην περιμένεις τίποτα από κανέναν και έτσι να μην ρισκάρεις ποτέ να απογοητευτείς από κανέναν. Και αφού το κάνεις, τότε να διαλέξεις τους ανθρώπους που θέλεις δίπλα σου. Και για αυτούς να δίνεις το απόλυτο.
Λένε ότι μόνοι ερχόμαστε και μόνοι φεύγουμε από τη ζωή, με δύο κλάματα. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε και για το μοναδικό που είμαστε υπεύθυνοι είναι να επιλέξουμε ποιοί θα μας συντροφεύσουν σε αυτή την πορεία. Για να μπορέσουμε να είμαστε εκeί για αυτούς, για να δώσουμε το απόλυτο ο καθένας, πρέπει πρώτα να αποφασίσουμε τί άνθρωποι θέλουμε να είμαστε. Και για να το κάνουμε αυτό επιβάλλεται να μπορούμε να σταθούμε μόνοι μας στη ζωή. Κανένας άλλος δε θα το κάνει για εμάς.
Όλοι είναι τόσο απασχολημένοι να σώσουν τη δική τους ζωή που ο μόνος που απομένει για να το κάνει για σένα είσαι εσύ ο ίδιος. Σώσε πρώτα εσένα και μετά κοίτα να σώσεις και όλους τους άλλους. Οι άνθρωποι δεν είναι κακοί, οι περισσότεροι έχουν χάσει το δρόμο τους και ψάχνουν ένα χέρι να πιάσει το δικό τους και όχι να τους δείξει το δρόμο, απλά να το κρατήσει σφιχτά. Αυτό ψάχνουμε όλοι, ένα χέρι να μας κρατήσει σφιχτά και όλα γίνονται αμέσως πιο απλά.
Προς εσένα μελλοντικέ φίλε μου. Ίσως να μη σου αρέσω. Ίσως να μην ξέρεις γιατί κάνω αυτά που κάνω. Εκεί που είμαι όμως, είμαι από επιλογή δική μου και να ξέρεις ένα πράγμα. μπορώ ανά πάσα στιγμή να φύγω χωρίς να μου κοστίσει τίποτα. Αυτό με κάνει τόσο ελεύθερο όσο και ειλικρινή απέναντί σου. Αυτό με κάνει να σε αγαπώ. Ότι δε σε έχω ανάγκη.
Συγχαρητήρια, είσαι επιλογή μου.