Θύμα του παντοτινό..

Γράφει ο Γιώργος Χίτζιος

Ο έρωτας, τη σκοτεινιά του σε παραμύθι κρύβει.
Με το να χέρι τη φωτιά πιάνει.
Με το άλλο το μέλι και τα καμένα νίβει.
Με χειραψία εγκάρδια αφού σε κάψει,
με χειραψία εγκάρδια, μέλι σου απλώνει να σε γειάνει.

Σαν έρχεται, σου τάζει τον ουρανό με τα’ άστρα.
Σαν φεύγει, αφήνει διαλυμένα στην άμμο κάστρα.
Τι τα θες; Φωτιά είναι και σε γεμίζει πληγές.
Τι τα θες; Το αύριο θα ’ναι, ένα ακόμη χθες.

Ο έρωτας δεν περιορίζεται, μήτε σε καλούπια μπαίνει.
Την κερκόπορτα βρίσκει ανοιχτή,
τους δρόμους της καρδιάς, κατακτητής περιδιαβαίνει.
Με δόλιο χαμόγελο σε καλημερίζει,
γλυκό σε κερνάει, σε καληνυχτίζει με γεύση πικρή.

Σαν έρχεται, σου τάζει τον ουρανό με τα’ άστρα.
Σαν φεύγει, αφήνει διαλυμένα στην άμμο κάστρα.
Τι τα θες; Κλέφτης είναι που δεν γνωρίζει φυλακές.
Τι τα θες; Θύμα του παντοτινό, θες δε θες.