Η μόνιμα αλύτρωτη ψυχή

Γράφει ο Γιώργος Χίτζιος

Πίστευα, αλύτρωτος θα μείνω.
Το έσκασα, μα στο δρόμο,
ψίχουλα παλαιών στιγμών αφήνω,
μη τυχόν και χαθώ.
Με μια ψευδαίσθηση ελευθερίας,
μπροστά βαδίζω
και όλο μοχθώ
στιγμές νέες να χτίζω.
Οι τσέπες μου πάντα γεμάτες στιγμοψίχουλα.
Δεν ξέρεις, η λευτεριά τι θα φέρει.
Στο διάβα του χρόνου,
η ανάμνηση στιγμιαίας χαράς, η θύμηση ατελεύτητου πόνου ,
έναν αέρα ασφάλειας αναδύει.
Και κάθε που ο ήλιος δύει,
η μόνιμα αλύτρωτη ψυχή,
σταματά να προχωρά,
και λιγόψυχα λέει, εδώ θα μείνω.
Η κάθε νέα σκλαβιά,
αφήνει πίσω μια γνώριμη παλιά
και περπατημένο μη χαμένο δρόμο, στρωμένο γνώση.