Η ζωή πάντα στην πρόσθεση κερδίζει

Γράφει η Ειρήνη Μουμούρη

Να τα πούμε;
Γελώντας και γιορτάζοντας, να τα πούμε σε όσους αγαπάμε.
Με τα φώτα στους δρόμους να τα πούμε. Τα χριστουγεννιάτικα φώτα πάντα σε βγάζουν σε μια υποχρέωσή σου, προς την χαρά. Αναμμένα, όπως είναι απαιτούν τη «συμμόρφωση» σου μαζί της!
Τώρα, πιο έξυπνα χαμογελάς λιγότερο μπροστά στα ηλεκτρικά φώτα και ας πέφτουν σαν χαλάζι πάνω σου. Μέσα στα σκοτάδια σου άπλετο φως βρήκες για να σκορπίσεις. Πόσο φως χρωστιέται στην κάθε μέρα. Καλά κατάλαβες, έχουμε φορτωθεί με ωραία και μεγάλα χρέη!
Να τα πούμε ξεκάθαρα στον εαυτό μας. Μπροστά σε μια φωτιά, σε πείσμα της παγωνιάς , που μας φορτώνουν, καταλαβαίνουμε ότι φωτιά γεννιέσαι ή γίνεσαι κάποια στιγμή! Η φωτιά, που θα σε λιώσει ξανά και ξανά στα καλούπια της ζωής σου, είναι το δώρο σου, το όφελος, για να πεις ότι κάτι έζησες.
Περιμένοντας με τα παιδιά μας τον Άγιο Βασίλη. Ώρα ιερή, πρωτομαθαίνουν στο χάρισμα! Εκεί να τα πούμε μαζί τους αληθινά. Τρέχουν κάτω από το δέντρο γιατί τον πιστεύουν. Να τον περιμένουμε κι εμείς πιο πέρα, για να τα πούμε μαζί του. Πάντα μας φέρνει τα δώρα μας και ας μην είναι ότι ακριβώς του ζητήσαμε.
Να κοιτάξουμε στα μάτια τα δώρα, που αργούν. Εάν τελικά έρθουν να τα πούμε μαζί τους με γελαστό παράπονο. Η αγάπη είναι η πρώτη ανάγκη, αμετανόητα, πάντα πρώτη στην αργοπορία!
Τα δώρα, που δεν παίρνεις είναι αυτά που περιμένεις περισσότερο, από ανάγκη. Ανάγκη λες τον έρωτα στην αρχή του! Με ο,τιδήποτε δικό του στόμα, άγγιγμα, γέλιο, κορμί, στην υποταγή σου σε φθάνει. Να τα πούμε μαζί του επειδή μας ευλογεί, επειδή μας προδίδει.
Να τα πούμε με τα όνειρά μας; Συνήθως τα όνειρα σου εμπορεύεσαι πρώτα για λόγους λογικής ή ηθικής. Δεν αγοράζονται τοις μετρητοίς τα ακριβά όνειρα σου, δεν χωράνε σε στραφταλιζέ χαρτί περιτυλίγματος. Το ξεσκίζουν και μετά κυκλοφορούν σαν βρώμικο πακέτο μπροστά σου, ανάμεσα σε χέρια πρόστυχα. Αν κρατήσεις, όσα αγαπάς μακριά από την πώληση, γλιτώνεις από το κενό της. Αλλιώς ακαριαία κενό σου γίνεται!
Να τα πούμε και μεταξύ μας τόση ώρα που μιλάμε; Αυτό είναι το σωστό!
Μην ζητήσεις δώρο, γίνε δώρο δικό σου, δώρο δικό μου. Το δικό μου άθροισμα χρειάζεται το δικό σου για να δυναμώσει.
Δεν ζητάω δώρο, γίνομαι δώρο δικό σου, δώρο δικό μου. Το δικό σου άθροισμα έχει ανάγκη το δικό μου για να σταθεί.
Δώρο! Μόνο αυτός ο τζάμπα λογαριασμός δίνει αληθινό χρωστούμενο και όφελος δικό σου και δικό μου!
Να τα πούμε σωστά; Η ζωή πάντα στην πρόσθεση κερδίζει χρόνια καλά! Χρόνια πολλά!