Εσύ με ακύρωσες, κι εγώ τα βρόντηξα κι έφυγα..

Γράφει ο Γιάννης Βογιακέλης

Ήμουν σύννεφο.
Πυκνό, σχεδόν συμπαγές· τόσο που μπορούσες να πατήσεις πάνω του.
Σε προσκαλούσα να το κάνεις.
Να πετάξουμε παρέα, σου δείξω νέα μέρη και ν’ ανακαλύψουμε άλλα μαζί.
Μελαχρινό το χρώμα μου κι αν ερχόσουν και πατούσες πάνω μου, θα καταλάβαινες γιατί.
Το άρωμά μου θα σου θύμιζε σοκολάτα.
Εκείνη που η κάθε της μπουκιά σου φέρνει έρωτα και ηδονή στο μυαλό, την οργασμική.
Μα κι εκείνη την απαλή και γλυκιά που σου φέρνει θαλπωρή, μπροστά από ένα τζάκι να καίει τις σκέψεις και να μαγεύει τη ματιά σου.
Σε κυνηγούσα πετώντας χαμηλά.
Ήθελα να στο κάνω εύκολο να πατήσεις πάνω μου και δεν έπαιρνα ύψος, πεισματικά.
Ένα άγγιγμά σου περίμενα μα το μόνο που έδινες ήταν κλεφτές ματιές.
Ίσα ίσα να έχω κίνητρο να σε κυνηγάω.
Κάποια στιγμή με πλησίασες.
Άπλωσα το χέρι μου να το πάρεις, μα εσύ του έδεσες μια άγκυρα.
«Ακολούθα με!» είπες, κλείνοντάς μου το μάτι φευγαλέα.
Σ’ ακολούθησα κι εγώ, με την άγκυρα να ρημάζει τη γη πίσω μου.
Σε πλησίασα παρά το βάρος και την αντίστασή της και σου άπλωσα το άλλο μου χέρι.
Το έσπρωξες μακριά.
Έκανες άκυρη την όλη μου προσπάθεια και βρόντηξα.
Τι ήθελες;
Να περιμένω στο σημείο που μου έδεσες την άγκυρα ενώ μου έγνεφες να πλησιάσω;