Εκεί που αδειάζει η καρδιά, χάνεται το χαμόγελο.

Γράφει η Μαρία – Γεωργία Σαντορινιού 

Νύχτα, παγωνιά.
Εμείς είμαστε μέσα στο σπίτι.
Εδώ υπάρχει μια ζεστασιά, είναι η θαλπωρή της οικογένειας.
Είναι η αγάπη στην ψυχή μας.
Έξω, ο κόσμος τριγυρνά να βρει την μαγεία της στιγμής.

Στολισμένοι με ρούχα, καλά και ακριβά κοσμήματα.

Στα χέρια τους κρατάνε αγκαλιά, σακούλες με διάφορες λιχουδιές και διάφορα υλικά για να φτιάξουν μπισκότα.
Όλα καλά και όλα ωραία σε αυτή την ζωή.
Παρ’ όλα αυτά, στα πρόσωπα τους βλέπεις παγωνιά.
Δεν βλέπεις χαμόγελο πάρα μόνο μία μελαγχολία.

Γιατί έτσι, πού πήγε το άστρο στα πρόσωπα τους;

Σε έναν άλλο κόσμο, μια άλλη ζωή, μια άλλη οικογένεια αντιμετωπίζει πολλά εμπόδια και δυσκολίες στην ζωή τους.
Βλέπεις να κρατάνε, λίγες σακούλες, αλλά ακούς πολλά γέλια και γλυκιές φωνές.
Μπορεί να έχουν άδεια χέρια, αλλά πολλά χαμόγελα και πολλές χαρές.
Με άδειες τσέπες, αλλά γεμάτες ψυχές.

Βλέπεις πρόσωπα φωτεινά. Είναι πλάσματα με ζωή.

Και έχει ανθρώπους, με χέρια γεμάτα, όμως οι καρδιές τους να είναι άδειες.

Γιατί; Πού κρύφτηκε το χαμόγελο τους;