Είναι που πια σε μετράς, όπως σου αξίζει!

Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη

Πώς γίνεται να μην σε νοιάζουν πια, πράγματα που σε πείραζαν παλαιότερα;
Είναι που μεγαλώνεις.
Και μπορείς πλέον να ξεχωρίσεις πιο εύκολα, το ψεύτικο από το αληθινό.
Είναι που κοιτάς τους ανθρώπους στα μάτια και ξέρεις, ακόμα και τι σκέφτονται.
Είναι που δεν δίνεις πια δεύτερες ευκαιρίες, εκεί που δεν αξίζει.
Είναι που ακούς όλο και πιο πολύ, το ένστικτο σου και βλέπεις ότι δεν σε προδίδει.
Είναι που οποίος σου έχει φερθεί σκάρτα, παύει να υπάρχει ή γίνεται αόρατος.
Είναι που έχεις αποκτήσει παλαιότερες πληγές και ξέρεις τι σημαίνει τραύμα και πόσο δούλεψες για την επούλωση του.
Είναι που τα τείχη σου τα περνούν πλέον, μόνο αυτοί που το αξίζουν.
Είναι που εδώ και πολύ καιρό πετάς όλα τα άχρηστα από την ζωή σου και κρατάς λίγα και καλά.
Είναι που έχεις μάθει να κερδίζεις, αλλά και να χάνεις με τον ίδιο τρόπο.
Είναι που ο χρόνος είναι σύμμαχος και δάσκαλος μεγάλος.
Είναι που πλέον ζυγίζεις, χαϊδεύεις, μιλάς με τα μάτια και οποίος είναι ικανός μπορεί να το καταλάβει.
Είναι ο χρόνος που περνά και εσύ εκεί όρθια, παλεύεις, λυγίζεις, πέφτεις, σηκώνεσαι με το ίδιο θάρρος πάντα.

Να σε αγαπάς και να σε φροντίζεις, να εξελίσσεσαι χωρίς να χάνεις τις αξίες σου.
Ίσως το πιο όμορφο δώρο που μπορείς να κάνεις σε σένα.

Αφιερωμένο..