“Είμαι εδώ, χωρίς εγωισμό..”

Γράφει η Γεώρα

Σαν να είσαι εκεί!
Τα πρωινά απλώνω το χέρι μου προς τη μεριά σου για να σ ’αγγίξω, γυρνώ το σώμα μου πρόσωπο με πρόσωπο προς το δικό σου, ξεγλιστρώ μέσα στα σεντόνια για να χωθώ στην αγκαλιά σου. Λίγος παράδεισος, προτού ξεκινήσει η μέρα.
Σαν να είσαι εκεί! Μου γελάς, φέρνεις τα δάχτυλα του χεριού σου απαλά στο πρόσωπό μου, απομακρύνεις τρυφερά τις αφέλειες που έχουν πέσει σαν κουρτίνα κόκκινη θεάτρου μπροστά στα βλέφαρά μου. ¨Πάντα τα πρωινά σε ερωτεύομαι πιο πολύ(!), μου λες. Φταίει ο έρωτας στα μάτια σου, στις κινήσεις σου, στο γέλιο σου, στην καλημέρα σου! Φταίει που έχω ερωτευτεί και αγαπήσει την ιδέα να ξυπνάω κάθε πρωί δίπλα σου!¨ Σε φιλώ γλυκά στο μάγουλο και σηκώνομαι.
Σαν αν είσαι εκεί! Πίνουμε καφέ. Μου λες για το πρόγραμμα της ημέρας σου. Πριν φύγεις έρχεσαι από πίσω μου, περνάς τα χέρια σου στη μέση μου κλείνοντάς με στην αγκαλιά σου. Φιλάς το λαιμό μου. “Σ’αγαπάω!” μου λες. Μου γελάς πονηρά και φεύγεις.
Σαν να είσαι εκεί! Μένω με μία επιθυμία στα χείλη. Συνεχίζει η μέρα. Μου στέλνεις μήνυμα πως θα αργήσεις να γυρίσεις σπίτι. Αποφασίζω να πάω να σου πάρω στην επιστροφή από τη δουλειά μου, το αγαπημένο σου γλυκό, προφιτερόλ! Σαν αν είσαι εκεί, ανοίγω την πόρτα και σε βρίσκω ήδη στο σπίτι, μαγειρεύεις το αγαπημένου μου φαγητό, μακαρόνια με κιμά. Ξέρεις πως οι Δευτέρες είναι όμορφες μα και δύσκολες μέρες. Σε φιλώ λαίμαργα στα χείλη. Περίμενα πολύ για εκείνο το φιλί. Βλέπεις το γλυκό που έχω ακουμπήσει στον πάγκο, “Μ’αγαπάς;” με ρωτάς. Σε κοιτώ και σε ξανά φιλώ. “Μ’αγαπάς;” με ξανά ρωτάς! Σου γελάω πονηρά και φεύγω. Ακούς το νερό από το ντουζ του μπάνιου να τρέχει. Ώρα κενή, λίγο ρομαντική. Ώρα δική μας. Παύση για τα ενδιάμεσα.
Σαν να είσαι εκεί! Το βράδυ ξαπλώνεις δίπλα μου, πας να πεις κάτι και σε διακόπτω. “Σ ’αγαπάω! Γιατί μας ενώνει μία οικειότητα παράξενη. Γιατί θέλω να κοιμάμαι και να ξυπνάω πλάι σου. Γιατί θέλω τα εύκολα να τα αντιμετωπίζουμε μαζί και στα δύσκολα να γελάμε παρέα και να τα ξεπερνάμε!”
Σαν να είσαι εκεί! Ανοίγω τα μάτια και δεν είσαι. Αγγίζω τη μεριά σου και λείπεις. Δεν γυρνώ πλευρό, μονάχα σιγοψιθυρίζω, σ’αγαπώ! Λείπεις από την καθημερινότητά μου. Κενό φιλί, κενή στιγμή. Μια ρουτίνα ανυπόφορη. Όλα μοιάζουν σαν να είσαι εκεί. Μα δεν είσαι! Όλα μοιάζουν σαν να είσαι εδώ. Μα το εδώ, είναι άδειο από εσένα, από καιρό. Σε νοσταλγώ. Σε προσμένω.
Και σε αυτή την προσμονή πήρα το “σαν” και το θρυμμάτισα σαν γυαλί, γιατί για μια στιγμή θέλω να ορίσω τη στιγμή και να είσαι εδώ!
Ανοίγω τα μάτια και είσαι εδώ. Με κοιτάς ήδη. Ξημερώνει. “Είμαι εδώ, μου λες, χωρίς εγωισμό. Μαζί θα το περάσουμε και αυτό.” Και θέλω να σου πω, πως είναι καλύτερα που είσαι εδώ παρά να είναι σαν να είσαι εκεί, μια στιγμή παρελθοντική!”
Ξημερώνει Κυριακή. Μένουμε στο κρεβάτι όσο γίνεται πιο πολύ, γιατί μου έλειψες πολύ, όλον εκείνον τον καιρό που ήμασταν χώρια εσύ και εγώ!