Για τα γλυκά σου τα φιλιά.

Γράφει ο Γιώργος Χίτζιος.

Στου φεγγαριού τη χάση,
φεγγάρι μου, φως μου, όλη η πλάση,
τ’αφίλητα γλυκά μεγάλα χείλη σου.

Όταν τα βάφεις κόκκινα,
τα μαύρα γύρω, όλα ρόδινα.
Όλα, φωτεινά.

Τι κι αν έχει συννεφιά.
Σαν βγεις στο παραθύρι σου,
ο ήλιος χαίρεται, προβάλλει,
σε φιλά, κι εγώ ζηλεύω.

Τη χαρά του να κλέψω γυρεύω,
μα, κάθε φορά που σε θωρώ,
δεν με κοιτάς, αδιάφορα με προσπερνάς
κι εγώ, μαντεύω.

Μαντεύω πως δεν λαχταράς,
όσο εγώ λαχταρώ,
τα χείλη σου να φιλήσω,
με μιας να πιω τ’αθάνατο νερό.

Τον ήλιο, φίλο θα κάνω,
στο φεγγάρι να μιλήσει.
Μόνο εμένα να φωτίσει, μια βραδιά.

Ίσως έτσι με προσέξεις και κερδίσω,
τα γλυκά σου τα φιλιά.