Από μια μικρή τρύπα, να μπαίνει το φως!

Γράφει ο Γιώργος Χίτζιος.

Μου είναι δύσκολο να βαδίσω,
τον κακοτράχαλο δρόμο που με τη νέα αυγή,
Μπροστά μου, η ζωή, απλώνει.

Πρέπει όμως, μπροστά να τραβήξω.
Να μη δειλιάσω ούτε στιγμή,
αν θέλω πίσω μου να αφήσω,
ό,τι σιγά και αθόρυβα, με τελειώνει.

Στο τέλος του δρόμου,
μπορεί από μια μικρή τρύπα,
να μπαίνει το φως, και το κερί να σώνει.

Μπορεί να μου λείψει η τροφή,
να μου λείψεις και εσύ.

Μπορεί το νερό να είναι λιγοστό
κι από τα δάκρυα γλυφό.

Γνωρίζω όμως, πως πιο δυνατό σε κάνει,
ό,τι δε σε σκοτώνει.