Αντίο πες και φύγε χωρίς πάλι πίσω να κοιτάξεις.

Γράφει η Ειρήνη Μουμούρη

Οι περισσότεροι σε αυτή την ζωή όταν σε πλησιάζουν, παίζουν έναν ρόλο συμφέροντος, οι λιγότεροι σε αγαπούν και οι πιο θρασείς σε σκηνοθετούν. Το φινάλε σε κάθε περίπτωση δική σου επιλογή.

Αυτό το κείμενο γράφτηκε για όσους έμπλεξαν με ” σκηνοθέτη”.

Τα μεγάλα φινάλε σε χαράζουν με τον πόνο, που κρατάνε σαν γυαλί στο χέρι τους.

Κάθε μέρα μαθαίνουμε να χάνουμε στο μέτρημα αγάπες που κουβαλάνε φίλους, οικογένεια, έρωτες.

Μόνο ο αποχωρισμός στον έρωτα μπορεί να γίνει απο ποινή, τιμή και μάλιστα μεγάλη!

Ό,τι σε χωρίζει από το ψέμα, την απιστία, την κακοποίηση είναι η τιμή που σου κάνει η ζωή για να γλιτώσεις .

Κλαις με την ψυχή σου, χωρίς να στάζει δάκρυ. Βουβό κλάμα, που σε παραλύει για ώρες και μέρες ολόκληρες.

Για ποιον κλαις; Όποιος σε αγάπησε δεν μπορεί να σε εκτελεί εξ’ επαφής με τον σκάρτο χαρακτήρα του για σφαίρα. Έφυγες η έφυγε; Μόλις σώθηκες!

Χωρίζεις και η πρώτη αναμέτρηση που κάνεις είναι με τον εαυτό σου. Η δεύτερη με τον χωρισμό που μπαινοβγαίνει στο μυαλό σου ως νικητής. Ο χωρισμός έχει πρόσωπο, λέει λόγια, που σε πονάνε .

Τέλος! Αυτή είναι η μόνη λέξη που θα απαιτήσεις από τον εαυτό σου. Τέλος, οριστικό, αμετάκλητο, ισόβιο και αδιόρθωτο! Μην το φοβηθείς γιατί φοβάσαι την μοναξιά σου.

Μην μπλέξεις με αποτυχημένες από την αρχή δεύτερες ευκαιρίες και σκέψεις. Την επόμενη φορά το έργο που θα ξαναδείς, θα είναι ακόμη πιο αποτυχημένο.

Εσύ ζήτησες να έχεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο σκηνοθέτης κοιμόταν σε πολλά κρεβάτια, υποσχόταν σε πολλές τον ίδιο ρόλο.

Εσύ το είχες ξεκαθαρίσει ότι η αγάπη είναι υπόθεση για δύο και απαιτεί αλήθεια. Ο σκηνοθέτης πάλι έφερε ολόκληρο θίασο. Σου είπε βαθυστόχαστες και αλήτικες στο ψέμα τους ατάκες. Πίστευε δήθεν μάγκας, ότι ήσουν άλλη μια ανθρώπινη μαριονέτα στις υποδείξεις του.

Σκηνοθετούν πολύ προκλητικά αυτοί οι τύποι, που έχουν κάνει την αγάπη φθηνή παράσταση. Εσύ όμως είσαι ο πρωταγωνιστής στην ακριβή ζωή σου .

Πρωταγωνιστικά στάσου στο κέντρο της σκηνής, ακριβώς απέναντι από τον “σκηνοθέτη” σου. Κοίταξε τον καταπρόσωπο και σκέψου την παλιανθρωπιά του , αυτή που έζησες. Χαμογέλασε και πυροβόλησε τον αμέσως μετά με ένα ” αντίο” , που δεν δέχεται αντίρρηση.

Μην κοιτάς το παιδί που φαίνεται στα μάτια του. Το κάθαρμα να βλέπεις, που δεν φρενάρει στις πράξεις του και σε έσπασε σε κομμάτια χωρίς να νοιαστεί. Ο ίδιος , που σε ήξερε καλά και σε φώναζε εύθραυστη αγκαλιάζοντας!

Τώρα θα καταλάβει απότομα, ότι το γυαλί είναι εύθραυστο μέχρι να σπάσει, μετά τα κομμάτια του κόβουν.

Άσε τα κομμάτια από τον υπέροχο εαυτό σου να κόψουν την δική του μοναξιά, αυτή που τον περιμένει κάθε στιγμή, που σε θυμάται.

Όχι «θα» σε θυμάται, σε θυμάται, απόλυτος ενεστώτας!

Στον ενεστώτα, κάθε μέρα, ο ψεύτικος άνθρωπος αναζητά την αλήθεια που έχασε. Δίπλα της ένιωθε και ο ίδιος άξιος.

Αντίο πες και φύγε χωρίς πάλι πίσω να κοιτάξεις.

Μόνος του η με παρέα κάθε “σκηνοθέτης” στιγμών πάντα θα θυμώνει για το δικό σου φινάλε, επειδή έγινε η δική του αποτυχία .

Είσαι ένας ρόλος που δεν τον όρισε, ξαφνιάστηκε, που τον έχασε στην μέση της παράστασης.

Είσαι ένα μεγάλο φινάλε αγάπης άγριας, παιδικής, αληθινής που δεν λογάριαζε να φοβηθεί τον χρόνο, το δόσιμο, την δυσκολία.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο φινάλε ζωής απο την αγάπη, που ονειρεύεται και δίνει!

Αυτό το φινάλε δεν θα ζήσει μαζί σου!

Μικρές φθηνές παραστάσεις, βαφτισμένες από ανάγκη «αγάπες», θα ζει.

Αυτή είναι η αποτυχία του “σκηνοθέτη”.

Κάνε μεγάλο φινάλε, για να πέσει η αυλαία πάνω στο χαμόγελο και όχι στο δάκρυ σου!