Ήξερα από το πρώτο μας φιλί, πως δεν θα σε έχανα..

Γράφει ο Τριστάνος

Σε βρίσκω στα μελαγχολικά ξερά φύλλα
του φθινοπώρου, που ολόγυρα στολίζουν
ένα σκηνικό θανάτου και αναγέννησης!

Σε βρίσκω εκεί που ενώνονται οι ωκεανοί
και αλλάζουν χρώματα οι θάλασσες,
όπως τα μάτια σου όταν γελούσες ή λυπόσουν!

Σε βρίσκω στη μυρωδιά της βροχής
που αναδύει το δροσερό χορτάρι,
όπως όταν αγκαλιάζονταν οι ανάσες μας
τ’ ατελείωτα βράδια, δίνοντας πνοή και
μαγικά αρώματα…νέκταρ και δροσοσταλιά!

Στην πύρινη λάβα του ηφαιστείου σε βρίσκω,
που ανακουφίζει το βουνό από τη
συσσωρευμένη ενέργεια.

Και ήταν εκείνη η λάβα,
που έκαιγε τα διψασμένα μας κορμιά!

Σε βρίσκω εκεί, στην άκρη του ουράνιου
τόξου της ψυχής μου…θησαυρό πολύτιμο,
όπως τα δώρα της καρδιάς σου!

Στα σύνορα της τρέλας και της λογικής
σε βρίσκω, σε μια ακροβασία
μεταξύ ονείρων και πραγματικότητας!

Σε βρίσκω στους σπασμένους καθρέφτες,
που δεν άντεχαν το είδωλό μου,
χωρίς το χαμόγελό σου να με φωτίζει
και μου πρόσθεταν εφτά χρόνια γρουσουζιά
σε κάθε κοίταγμα.
Μα ποιος νοιάζεται πια;

Στα νοθευμένα φαρμάκια σε βρίσκω!
Προσωρινοί κλέφτες του πόνου,
μέχρι η έλλειψη σου να έρθει
και να ξεπλύνει την ζάλη.
Και ξανά να απλωθεί, από άκρη σε άκρη,
στο κουρασμένο σώμα μου!

Σε βρίσκω στο ολόγιομο φεγγάρι,
τις νύχτες που τρύπωνε στο κρεβάτι μας,
στολίζοντας το κορμί σου με πορφυρές
αποχρώσεις του πάθους.

Σε βρίσκω στις ομορφότερες αναμνήσεις!
Στους στίχους των τραγουδιών που αγαπηθήκαμε.
Στις γεύσεις της ζωής που μοιραστήκαμε.
Στα μακρινά ταξίδια που χαθήκαμε.

Το ήξερα από την πρώτη φορά που φιληθήκαμε…πως δεν θα σε έχανα ποτέ!