Έχεις άραγε ιδέα, τι είσαι για μένα;

Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου

Πόσο καιρό σε γνωρίζω άραγε;
Πότε ήταν η πρώτη φορά που τράκαραν οι ματιές μας εκεί στη στροφή του καρμικου αναπάντεχου;
Εγώ ένα κουρέλι από έναν Αρμαγεδώνα που ήρθε να με βρει σε κάθε σταυροδρόμι της τότε ζωής μου, να κάνει φύλλο και φτερό όλα τα δήθεν σιγουρακια μου, να μου δείξει δε χαρντ γουεη, τι έχω, τι πρέπει να χάσω καί ποια χρειάζεται να γίνω. Εσύ πάλι από την άλλη μεριά, στις δάφνες σου, στους τίτλους, στο θρόνο των επιτυχιών σου, στη σιγουριά εκείνου πού ξέρει πως έχει κερδισμένη εξουσία και άρα υπεροχή. Ζωντανός, ορμητικά αγέρωχος. Υπήρξα επιλογή σου ξεκάθαρη για συγκεκριμένους λόγους δικούς σου. Κάτι ίσως είδες ή ένιωσες. Συνειδητά ή και όχι…
Κι από τότε πέρασαν χρόνια πολλά, έπαθα έμαθα μαζί σου, είδα ακόμη και τον εαυτό μου με άλλα μάτια με έναν περίεργο, εντελώς δικό σου τρόπο να με πιστεύεις και να με δοκιμάζεις την ίδια στιγμή.
Εσύ απέναντι, μπροστά μου για ώρες, απαιτητικός, περίεργος, έμπιστος όμως, δικός μου. Πλάτη μού από αυτές που δεν ήξερα πως είναι να έχω. Βλέπεις είχα μεγαλώσει και εκπαιδευτεί από τη ζωή ως τότε πώς εγώ και μόνο εγώ είμαι για μένα πως δεν υπάρχουν στηρίγματα παρά μονάχα συνθήκες υποστήριξης για όσο.
Χωρίς να το γνωρίζεις έγινες αιτία να πατήσω ξανά στα πόδια μου, να πιστέψω ότι τά κατάφερνω εντέλει σε κάθε συνθήκη.
Και έτσι ήταν αφού είχα να κάνω μαζί σου.
Μία σχέση που ενώ είχε πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο για μένα ήταν φως στο σκοτάδι μου. Σε φοβόμουν καί σε θαύμαζα, θυμωνα και μάθαινα, πάθαινα πολλά εξαιτίας σου καί κατέληγα πιο δυνατή, πιο σίγουρη για μένα και πιο πιστή για ο,τι είσαι. Πλήρης αποδοχή στα όρια του θαυμασμού.
Σε ένιωσα δικό μου άνθρωπο, χωρίς να έχουμε κάνει ποτέ προσωπικες συζήτησεις Ηξερα, χωρίς να χρειάζεται να το εξηγήσω πουθενά, πως αν ζητούσα βοήθεια θά ήσουν εκεί θα με κρατούσες με τον τρόπο σου – αυτόν τον μοναδικό σου που θυμίζει έφηβο γεμάτο όρεξη καί ορμή για καινούργιο και ζωή – να μην σωριαστω.
Σε έβαλα μέσα μου, έγινες το φυλαχτό μου! Ακόμα και όταν έφυγες από το προσκήνιο της ζωής μου, απομακρύνθηκες για να κυνηγήσεις άλλον ένα στόχο, άλλη μια επιτυχία στην έξωθεν επαγγελματίκη σου μαρτυρία. Ακόμη και τότε παρέμεινες μέσα μου, εκεί που κρατώ τους πολύ δικούς μου, στης ψυχής μου το άβατο. Φυλαχτό και θησαυρός μαζί για να σε βρίσκω και να ανατροφοδότουμαι, να σε επικαλούμαι καί να συνεχίζω. Να επικοινωνώ, να παραμένω τριγύρω.
Και μετράμε χρόνια. Χανόμαστε, βρισκόμαστε. Υπάρχουμε κάπου κάπως, έστω στις δύο άκρες μίας γραμμής τηλεφώνου, έστω για λίγο, έστω για μια υπενθύμιση και κουβέντα σε οικείους χώρους-δρομους.
Ίσως μετά από τόσα χρόνια, όλα όσα έχουν γίνει, ειπωθεί, ή έμειναν ανείπωτα, όλα όσα έχουμε ζήσει στις ζωές μας στο προσκήνιο ή παρασκήνιο εγώ δεν ήμουν για σένα τίποτε περισσότερο από άλλο ένα σκαλοπάτι σου, ένας κρίκος συνδετικός στο δρόμο σου για μπροστά και μακριά.
Εσύ όμως έχεις ιδέα τι σημαίνεις για μένα;
Τι έχεις γίνει στα χρόνια μου από τότε που εμφανίστηκες (ξανά;) για όλο αυτό που εγώ λογιζω για ζωή; Τι μπορώ και θέλω με σένα για σένα;
Έτοιμη από καιρό να σου δείξω…
Σαν από πάντα στον άχρονο χρόνο…
Και αν τελικά δε έχεις θες άραγε να μάθεις;