Άλλο όνομα δεν ξέρω να πω από το δικό σου..

Έτσι λίγο να ερχόσουν ξανά..

Την ώρα που όλη η πλάση ηρεμεί και κοιμάται!

Να μην σε δει κανείς!

Να ξεγελάσεις τις σκιές και να χωθείς στην αγκαλιά μου!

Έτσι λίγο να θυμηθώ τη μυρωδιά σου, που ποτέ δεν την έβγαλα από πάνω μου!

Να ακουμπήσω το λαιμό σου και να νιώσω τους χτύπους σου, έτσι όπως πάλλονται σε κάθε άγγιγμα μου!

Να σύρω απαλά τα χείλη μου στις παρυφές του κορμιού σου, αργά και σιωπηλά για να μην καταλάβει κανείς τίποτα!

Ούτε ο μαρτυριάρης άνεμος να μην μεταφέρει το πάθος των ψυχών, όταν βρίσκουν το ασφαλές καταφύγιο τους, για να μην τους αντιληφθεί κανείς, μέχρι η σκληρή πραγματικότητα να τους μεταφέρει άλλου!

Έτσι λίγο να εισβάλει η ανάσα σου στο τελευταίο κύτταρο  του κορμιού μου!

Σαν μελωδία μαγική να σαγηνεύσεις κάθε μου στιγμή και να μου χαρίσεις ξανά την απεραντοσύνη της αγάπης σου!

Σταθμός γαλήνης η αγκαλιά σου!

Ασβέστη φλόγα ο έρωτας σου!

Χτυπούν τα αδίστακτα πλήκτρα του χρόνου και η λατρεμένη σου μορφή, αρχίζει να μετατρέπεται σε μια ανεπαίσθητη ομίχλη!

Μια ομίχλη που κάνει τα μάτια μου να δακρύζουν και να σε ψάχνουν παντού!

Λίγο ακόμη μείνε αγάπη μου,

δεν μπορώ άλλο να φτιάχνω θλιμμένους πίνακες με την ανάμνηση σου!

Χάρισε μου μόνο μια νύχτα, να ξεπλύνω το σκοτεινό πέπλο της μοναξιάς που με έχει σκεπάσει!

Και εγώ θα σου πλέξω έναν κόκκινο κύκλο με την πορφύρα της φωτιάς!

Θα κλείσω μέσα του όλη μας την αγάπη!

Θα στολίσω όλα μου τα δάκρυα γύρω του, σαν αέναη υδάτινη κουρτίνα, για να μην μπορούν να μας δουν και θα τον στείλω στην διάσταση των ονείρων μας!

Έτσι για να μην μπορεί να την πειράξει  κανείς!

Λίγο αγάπη μου!

Έτσι για μια τελευταία φορά ακόμη!

Για να συλλαβίζω το όνομα σου, μέχρι τα λόγια να μην μπορούν να βγάλουν νόημα!

Γιατί άλλο όνομα δεν ξέρω να πω!

Έσβησαν όλα!

Ολα τα γράμματα γράφουν μόνο μια λέξη.!

“Εσύ”

Το ξέρω, θα έρθεις!

Πάντα έρχεσαι! Αγάπη μου μοναδική!