Συγχωρα με σου είπα.

Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη

Άνοιγα την πόρτα και έφευγα, έτσι χωρίς λόγο. Μα για την ουσία.
Λόγος μου ήταν ότι δεν άντεχα την παρουσία σου την τόση.
Συγχωρα με σου είπα.
Σου μίλαγα απότομα, προσβλητικά, υποτιμητικά με λόγο ή και όχι.
Συγχωρα με σου είπα.
Δυσκολευομουν με σένα, για την κατάσταση σου, για τα μικρά τ’ ασήμαντα μέχρι τα πιο μεγάλα.
Συγχωρα με σου είπα.
Είχα εναλλαγές συναισθήματων και φρόντιζα να τις εκδηλώνω με ένταση μεγάλη.
Συγχωρα με σου είπα.
Σε άγγιζα και δεν αισθανόμουν τίποτα, σαν ν ‘ακουμπούσα ξύλο.
Συγχωρα με σου είπα.
Προτιμούσα την μοναξιά μου, από το να είμαι μαζί σου γιατί η παρουσία σου απώλεια μεγάλη.
Συγχωρα με σου είπα.
Σε γέμιζα δικαιολογίες, απάτες, ενοχές και γω συνάμα, θλίψη.
Συγχωρα με σου είπα.
Είμαι από συνήθεια μαζί σου. Ανιαρο…
Συγχωρα με σου είπα.
Είσαι η καλοστημένη μου παγίδα από την κοινωνία, μέσα σ ‘αυτήν, ίσως και εκτός.
Συγχωρα με σου είπα.
Σταμάτησα να σ’ ακούω, σταμάτησα να σου μιλώ. Δεν έχει σημασία.
Συγχωρα με σου είπα.
Μα η αγάπη μάτια μου, δεν είναι συγχώρεση και αν αυτό σου είπαν σε έχουν ξεγελάσει.
Χρυσό κλουβί σου έφτιαξαν, αγάπη τ’ ονόμασαν, μα φυλακή ήταν απ’ την αρχή και τα κλειδιά της χάσαν.
Η αγάπη είναι πόρτα ανοικτή, διάπλατα ακουμπησμενη και έχει κρεμασμένα πάνω της κλειδιά και αντικλειδια.
Και όποιος σου λέει σε συγχωρώ με τόση ευκολία, κρίκους στις αλυσίδες σου προσθέτει και να τις κάνει πιο βαριές και σένα δέσμιο του.