Στο μαζί είναι η ζωή

Γράφει ο Κώστας Ανδρεόπουλος.

Μαζί: [ορισμός] Στο σήμερα..

Αποτελείται από δύο πολυδιάστατα “εγώ”, δυο διαφορετικούς κόσμους, που έρχονται σε σύγκρουση, προσπαθώντας με μανία να ταιριάξουν. Στα δύο αυτά “εγώ”, προστίθεται μία φυγόκεντρη δύναμη, που ορίζεται ως εγωισμός. Ο εγωισμός στις πλείστες περιπτώσεις δύο πολυδιάστατων “εγώ” εισβάλει με αδυσώπητη οργή και διαχωρίζει, απομακρύνει, έως να αποκόψει πλήρως τα δύο αυτά “εγώ”.

“Μαζί”..
Ανάθεμα κι αν ξέραμε πως είναι το “μαζί”.
Και πως στα κομμάτια να ξέρεις, όταν ενεργείς ως “εγώ” μπροστά στο “μαζί”; Και να θέλεις να μάθεις δεν μπορείς, και να θέλεις να ενεργήσεις ως “μαζί” βρίσκεις την απέναντι πλευρά να λειτουργεί ως “εγώ”. Ακόμη κι αν τα δύο “εγώ” λειτουργήσουν ως “μαζί”, κάπου το πράγμα θα στραβώσει, κάπου εκεί η καχυποψία θα κάνει την εμφάνιση της και θα τα διαλύσει όλα. Τα δύο “εγώ” δεν θα πιστέψουν πως λειτουργούν ως “μαζί”, θα θεωρήσουν πως κοροϊδεύονται και κοροϊδεύουν. Νοσηρή η φαντασία μας ώρες ώρες, σενάρια που πλάθει μόνο και μόνο για να μας κοντράρει, να μας ωθήσει διά της βίας προς τα “πίσω”.

“Μαζί”.. μια κατάσταση δύσκολη; Ή μια κατάσταση που δύο άνθρωποι την κάνουν δύσκολη;
Ίσως και τα δύο. Είναι όντως μια κατάσταση δύσκολη, που απαιτεί προσπάθεια, σωστή επικοινωνία, τριβή, κατανόηση, εμπιστοσύνη, ανιδιοτελή αγάπη, υπομονή και επιμονή.
Χρήζει λεπτής και όσο το δυνατόν σωστότερης διαχείρισης από τα δύο “εγώ”, έτσι ώστε να κουμπώσουν αρμονικά το ένα μέσα στο άλλο και να συνθέσουν το “μαζί”.
Θα πρέπει εκείνοι οι “δύο κόσμοι” να αφουγκραστούν και να αποδεχτούν τις επιθυμίες, τα θέλω, τα όνειρα και τις προσδοκίες του καθένα. Και λέω του καθένα, γιατί εάν πρώτοι εμείς δεν αποδεχτούμε όλα τα παραπάνω στον εαυτό μας, πώς θα γίνει να αποδεχτούμε τα του ανθρώπου που έχουμε δίπλα μας;

Σοβαρό λάθος, τεράστιο σφάλμα που ασυνείδητα επαναλαμβάνεται συνεχώς. Βλέπεις ανθρώπους που βαδίζουν στο “πουθενά” με προορισμό “άγνωστο” ή το “τίποτα”, βλέπεις ανθρώπους υποθετικά “μαζί”, μα που τόσο μονάχοι δείχνουν, αποξενωμένοι, σαν δύο άγνωστοι υπάρχουν στο πλευρό ο ενός του άλλου από συνήθεια, από αδυναμία αποδοχής της κατάστασης τους, από έλλειψη συνειδητότητας ή που απλώς εθελοτυφλούν.

Βλέπεις ανθρώπους να λειτουργούν μηχανικά στη καθημερινότητα τους, στην επικοινωνία τους, στην αγκαλιά τους, στο φιλί τους, στο κρεβάτι τους. Κι αν σε αυτό το μοτίβο είσαι έξω απ’όλο αυτό, απλός παρατηρητής, θεατής ενός κακοπαιγμένου έργου, χωρίς νόημα και με πλοκή ανούσια, παρακολουθώντας όλον αυτόν τον θεατρινισμό, αποζητάς μόνο να τους βάλεις τις φωνές, να προειδοποιήσεις ,να συμβουλέψεις και να “χτυπήσεις” καμπανάκια.
Μάταια όμως!
Κανείς τους δεν θα καταλάβει..
Θανατηφόρα η συνήθεια..

Μαζί: [ορισμός] Εύχομαι, από εδώ και τώρα..

Αποτελείται από δύο πολυδιάστατα “εγώ”, δύο διαφορετικούς κόσμους, όπου έρχονται σε σύγκρουση προσπαθώντας με μανία να ταιριάξουν.
Στα δύο αυτά “εγώ” προστίθεται η εμπιστοσύνη, η ασφάλεια και η κατανόηση. Δύο χέρια πλέκονται το ένα μέσα στο άλλο, δύο κεφάλια γέρνουν στο πλάι και τέσσερα μάτια διεισδύουν ως τα κατάβαθα των ψυχών τους.

Με θέληση ανεξάντλητη και συναισθήματα ατόφια.
Με ανιδιοτελείς πράξεις και σκοπούς.
Προσπαθώντας στον ίδιο βαθμό από κοινού..

Μαζί!