Πάντα θα νοσταλγώ τις στιγμές που ζήσαμε μαζί

Γράφει η Βάλια Κ.

Φύσηξε πάλι και ο αέρας μου έφερε την μυρωδιά σου μπροστά μου. Το φυσικό άρωμα του κορμιού σου, που με έκανε να νιώθω ασφάλεια. Περίεργο και όμως, η μυρωδιά σου στον χώρο διάχυτη με ηρεμούσε.

Ασυναίσθητα έκλεισα τα μάτια μου και η μορφή σου πέρασε από μπροστά μου. Δε πρόλαβα να τα ανοίξω και είχες χαθεί. Χειμώνιασε, η θέση μου με περιμένει δίπλα στο τζάκι με ένα κόκκινο ποτήρι κρασί , αυτό που αγαπούσες, να μου κρατάει συντροφιά καθώς βλέπω τις φλόγες να τρεμοπαίζουν και μέσα τους αντικρίζω τις στιγμές μας.

Στιγμές που πέρασαν και άφησαν στην αρχή πίκρα μετά παράπονο και τώρα νοσταλγία. Μια νοσταλγία που μου δημιουργεί ένα χαμόγελο, που με το πέρασμα των λεπτών όμως παγώνει. Το είχες αυτό το χάρισμα, το ίδιο λεπτό που με ηρεμούσες, την ίδια στιγμή μπορούσες να με κάνεις να ξεπεράσω τα όρια μου. Η δικαιολογία πάντα ίδια. Εγώ ο θύτης, που δε σου είχα εμπιστοσύνη, εσύ το θύμα, που απλά τα έλεγες για να δεις τις αντιδράσεις μου, αλλά ποτέ δεν έκανες τίποτα.

Η δύναμη της σκέψης, λένε, είναι μεγάλη, ίσως αυτό να θέλω να πιστεύω και να το σταματάω εκεί με το μυαλό μου. Κάθε φορά που σε σκέφτομαι και σε νιώθω γύρω μου, μετά από λίγο βλέπω το όνομα σου στο κινητό, όχι σαν κλήση, γιατί όπως είχες πει δε μπορείς να απαντήσεις ακόμη στα γιατί μου. Ένα απλό μήνυμα και εκεί κρύβεται όλος μου ο κόσμος. Ένα απλό «Τι κάνεις; Είσαι καλά;», που μέχρι τώρα δεν έχω καταφέρει να σου απαντήσω. Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να σου πω, που δε χωράνε μέσα σε λίγες γραμμές ενός μηνύματος.

Περνάει ο χρόνος τόσο γρήγορα. Τελευταίος μήνας του έτους, ήρθε πάλι στην ώρα του να φέρει τις αναμνήσεις του στην πόρτα μου. Δύσκολη η προσπάθεια της άρνησης. Δύσκολη και η αντιμετώπιση των σκέψεων. Προσπαθώ να γυρίσω την πλάτη μου και να κοιτάξω από το παράθυρο, ανοίγοντας το για να πάρω μια δυνατή αναπνοή. Έξω φώτα, στολισμένα παντού, χαμόγελα και παιδικές φωνές, άνθρωποι που περπατάνε κοιτάζοντας τις βιτρίνες αμέριμνοι.
Και η ζωή απλά συνεχίζεται..