Νομίζεις κοιμάμαι, μα εγώ σε ερωτεύομαι..

Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη

Σβήνουν τα φώτα.
Η μέρα τελειώνει!!
Και τώρα οι δύο μας…
Και το κρεβάτι μας.
Η γυμνιά μας και το κρεβάτι μας.
Μονάχα το λευκό σεντόνι να σκεπάζει γλυκά τα κορμιά μας και αυτό ίσα, ίσα.
Σαν διάφανη μεμβράνη που θέλει να μας προστατεύσει άκρως ιδανικά.
Τα σώματα ζεστά.
Πλησιάζουν το ένα το άλλο…
Δεν ψηλαφουν.
Ξέρουν…
Δεν αναζητούν. Απαιτούν.
Επιβάλλουν το άγγιγμα.
Και τα αποτυπώματα.
Θεέ μου πόσα αποτυπώματα…
Σαν τατουάζ στο δέρμα, στις φλέβες, στο μυαλό.
Νομίζω κοιμάσαι. Σε σκεπάζω με μένα.
Νομίζω κοιμάσαι ,σε νανουριζω με την ανάσα μου.
Νομίζω κοιμάσαι και βάζω μαξιλάρι τα χείλη μου.
Νομίζεις κοιμάμαι. Μου χαϊδεύεις τα μαλλιά.
Νομίζεις κοιμάμαι, με γεμίζεις φιλιά.
Νομίζεις κοιμάμαι κι η αγκαλιά σου χουχουλι ζεστό, για να κουρνιασω.
Τα μάτια σου κλειστά, μα βλέπεις.
Με βλέπεις εκεί δίπλα σου να κοιμάμαι σαν μικρό κορίτσακι, ξενοιαστο, ήρεμο.
Ακοιμητος φρουρός μου.
Διώχνεις τα κακά μου ονειρα, τους εφιάλτες μου.
Τινάζεις με τα βλέφαρα σου τους φόβους μου, να φύγουν μακρυά.
Νοιώθω το ζεστό σου κορμί να έχει κολλήσει πάνω μου.
Νομίζω, δεν υπάρχουν όρια στα κορμιά μας πια.
Δεν ξέρω. ..
Μάλλον το δέρμα μας ημιπερατη μεμβράνη.
Δεν ξέρω πώς είναι να κοιμάσαι και όμως να νιώθεις τόσο ξύπνια.
Δεν ξέρω πώς είναι να κοιμάσαι ελάχιστα και όμως να νιώθεις τόσο πλήρης.
Δεν ξέρω πώς είναι να κοιμάσαι τόσο γαλήνια, αγγελικά και ας γκρεμίζεται ο κόσμος γύρω σου.
Δεν ξέρω πώς είναι να κοιμάσαι και όλες οι αισθήσεις σου να είναι στο κόκκινο.
Θέλω να κοιμηθείς και εσύ. ..
Σου κλείνω τα μάτια με τα χέρια μου.
Θέλω να κοιμηθείς.
Το έχω ανάγκη.
Θέλω να κοιμηθείς βαθιά, γαλήνια, ήρεμα. Τίποτα δεν θέλω να μπορεί να σε ξυπνήσει.
Όχι για σένα, μα για μένα αυτή την φορά.
Θέλω να βυθιστείς σε ύπνο βαθύ.
Γιατί μέσα στα όνειρα μου έχω τον χρόνο να σε ερωτευτώ περισσότερο.
Ναι, τις ώρες που κοιμάσαι αγάπη μου εγώ τότε σε ερωτεύομαι όλο και πιο πολύ.
Τι βαθύ ηρεμιστικό ο έρωτας, τι σκληρό ναρκωτικό η αγάπη;