Να με θες και να σου λείπω ξανά, θέλω. Τ’ ακούς;

Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη

Σου γράφω πάλι, όπως λέει και ο Σιδηρόπουλος, από ανάγκη κι ας μην είναι η ώρα 5 το πρωί. Βλέπεις η ανάγκη μου για σένα δεν δημιουργείται και δεν καλύπτεται μονάχα τις πρώτες πρωινές ώρες. Αέναη και ατέρμονη, υπάρχει πάντα μέσα μου και με κάνει να σε αναζητάω συνεχώς, με ότι έχω και με όλα τα μέσα μου.

Το γράμμα είναι ένα ύπουλο μέσο επικοινωνίας∙ στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένας μονόλογος του συγγραφέα που πειθαναγκάζει τον παραλήπτη να προβεί στην ανάγνωσή του. Έτσι κάνω κι εγώ τώρα κι απλά ελπίζω να μην σε εξαναγκάζω να το διαβάσεις αλλά να το θες έστω και λίγο…

Έχουν περάσει πολλά βράδια από τότε που πρωτομιλήσαμε. Πολλά βράδια από τότε που σου έδωσα για πάντα την ματιά και την καρδιά μου. Πολλά βράδια από τότε που αποφάσισες πως έπρεπε να φύγεις για τα καλά από τη ζωή μου, να εξαφανιστείς και να μην μου δώσεις κανένα δικαίωμα να αντιδράσω και να σε κρατήσω. Από τότε που αυτοβούλως αποφάσισες πως έπρεπε να τα διαλύσεις όλα. Δεν θα σε ρωτήσω το γιατί. Ούτε θα σου πω «γύρνα».

Ο έρωτας δεν πρέπει να σέρνεται. Θα σου πω μονάχα όσα με πνίγουν γιατί η αγάπη μέσα μου για σένα πάλι ξεχείλισε και ψάχνει διέξοδο.
Ξέρεις, υπάρχει ένα ρητό που λέει «να παρακαλάς τον Θεό να σου δώσει όσα δεν μπορείς να αντέξεις». Κάθε μέρα παρακαλάω για την επιστροφή σου. Βλέπεις εγώ δεν αντέχω χωρίς εσένα στη ζωή μου. Εσύ πάλι για αυτό δε έρχεσαι πίσω. Γιατί μπορείς να αντέξεις τόσα πολλά που εμένα δεν με χρειάζεσαι καν….

Μάλλον θα έχεις βαρεθεί να διαβάζεις τα όσα σου λέω ως τώρα. Να ξέρεις όμως ότι για μένα ήσουν, είσαι και θα είσαι για πάντα ο άνθρωπός μου, ο οποίος είναι πάντα ετοιμοπόλεμος και δυνατός, που δεν το βάζει κάτω με τίποτα και με έμαθε να είναι συνεχώς δίπλα μου για να με βοηθήσει, ακόμα και να με σώσει από τον ίδιο μου τον εαυτό. Και ξέρεις αυτό είναι η αυτολύπηση, να θέλεις να σωθείς από τον εαυτό σου.

Να με θες ξανά θέλω. Τ’ ακούς; Να σου λείπω και να με σκέπτεσαι εκεί που είσαι! Να με ψάχνεις, να με αναζητάς! Κι, ίσως, έτσι, σιγά-σιγά να σου γίνω και λίγο ανάγκη, όπως μου έγινες εσύ. Γιατί εγώ για σένα θα έκανα τα πάντα όχι μόνο μεγαλεπήβολες πράξεις! Γιατί δεν δείχνεις με ακραίες πράξεις την αγάπη σου για κάποιον. Την αγάπη σου την δείχνεις με το γέλιο ή με το κλάμα που μοιράζεσαι μαζί του. Και ξέρεις, σε αγαπάω τόσο που δεν με νοιάζει τίποτε άλλο πέρα από εσένα.

Μην με ξεχνάς…
Γιατί εγώ είμαι εδώ….
Σ’ αγαπάω με όσα έχω μέσα μου…