Με την μοίρα σου, να είσαι καθαρή και ξηγημένη, αλλιώς παίξε με τις κούκλες σου..

Γράφει ο Κώστας Ανδρεόπουλος.

Λένε, πως όταν συναντηθούν δυο άνθρωποι που ήταν το γραμμένο τους, αλλάζουν όλα και για τους δύο..
Λένε πως όταν οι δρόμοι τους θα σμίξουν γιατί αυτό που είναι γραμμένο για εκείνους πρέπει να το ζήσουν, με όποιο τρόπο, με όποιο κόστος.
Λένε πως πρέπει να “πάρουν” αλλά πρέπει και να ”δώσουν”.
Λένε πως είναι μαθήματα, λένε πως είναι συμβόλαια, άλλοι θα πουν ξεπληρώματα!
Λένε πως η ζωή, δεν ξέρεις ποτέ τι θα σου φέρει.
Δυο άνθρωποι.
Από τη γέννηση τους, δυο πορείες ξεχωριστές, που τέμνονται την κατάλληλη στιγμή που το σύμπαν κρίνει..
Δυο ψυχές..
Τόσο γνώριμες, μα και τόσο ξένες, το υποσυνείδητο σείεται, φωνάζει, ξέρει, γνωρίζει και θυμάται.

Απ’το πρώτο βλέμμα, συνειδητοποιείς αρκετό καιρό μετά πως κάτι υπήρχε, σαν ανεξίτηλη εικόνα που δεν πρόκειται ποτέ σου να ξεχάσεις.
Δυο μάτια οικεία, δυο μάτια που σου “μιλούν”, δυο μάτια κάτι να θυμίζουν.

Μια αλλόκοτη πορεία και για τους δυο έως ότου να ενωθούν.
Μια ιστορία που αν τη δεις μετά, μπορείς να πιστέψεις και στα πιο απίθανα, στα πιο τραβηγμένα, στα πιο ακραία.
Το τι παιχνίδι θα σου παίξει το γραμμένο, δεν μπορείς να το διανοηθείς..
Κομμάτι κομμάτι να το ενώσεις, απ’την αρχή, αναλύοντας τη κάθε στιγμή, το κάθε συμβάν, που σαν αλυσίδα πλέχτηκε και μας έφερε στο τώρα..
Και να λες δεν μπορεί.
Κι όμως μπορεί, τα πάντα μπορεί, ξέρεις τι γνώση και τι δύναμη έχει;
Ναι, για το σύμπαν μιλώ..
Τα επαναλαμβάνει, για να σου δώσει το μάθημα που πρέπει να πάρεις..
Και ξέρεις, δε πέφτει ποτέ έξω..
Ποτέ!
Ό,τι έγραψε, δεν το ξεγράφει..
Ό,τι κι αν κάνεις, όσο κι αν παλεύεις..

Αν είσαι τυχερός και ξέρεις, αν βλέπεις λίγο “παραπέρα” και αποκωδικοποιείς, βλέπεις και ποιο είναι εκείνο το γραμμένο..
Ανακατεύεις και λίγο απ’το ρημάδι το συναίσθημα και καταλαβαίνεις..
“Πεπρωμένο φυγείν αδύνατον” λένε..
Και πάντα έτσι θά’ναι..

Πάμε λίγο στο τώρα όμως..

Εσύ!
Ναι, εσένα λέω..
Κορίτσι μου, μία απορία μου έχει γεννηθεί..
Έχεις μάθει να χαίρεσαι;
Πραγματικά να χαίρεσαι..
Μιλώ για προσωπική χαρά, όχι για τη χαρά του άλλου..
Τη δική σου τη χαρά..
Γιατί την εξοστρακίζεις έτσι;
Σου είπε κανείς πως δεν σου αξίζει;
Σου είπε κανείς πως απαγορεύεται για σένα να νιώσεις εκείνο το γαμημένο συναίσθημα της πληρότητας και της ευφορίας ύστερα από αυτήν;
Όσο και να γελάς, όσο εύθυμη και να προσπαθείς να δείχνεις, εκείνος ο υπόκωφος αναστεναγμός σου στο τέλος, θα σε προδίδει πάντα..
Πάντα!

Σου είπε ποτέ κανείς πως οι άμυνες απέναντι στα συναισθήματα σου, θα σε βγάλουν κερδισμένη;
Κατανοώ πως πιθανόν αμύνεσαι για να μην πληγωθείς ξανά..
Να όμως που πληγώνεσαι διπλά..
Και το χειρότερο;
Το κρατάς μέσα σου βαθιά και δεν ξεσπάει και σε τρώει και ρημάζει την καρδούλα σου και αμύνεσαι πιο πολύ, με περισσότερη ένταση, με απαράμιλλο σθένος, και τη διώχνει την χαρά.
Όποια κι αν είναι αυτή!
Απ’όπου κι αν προέρχεται..

Καταλαβαίνω πως είσαι άνθρωπος!
Αντιλαμβάνομαι τις φοβίες σου και τις ανασφάλειες σου..
Πιθανόν να νιώθεις αδύναμη και απροστάτευτη, μόνη δίχως καμία σπίθα κατανόησης από τον περίγυρό σου.
Κοίταξε να δεις όμως.
Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι τριγύρω σου, που τυγχάνει να έχουν κι εκείνοι συναισθήματα, καρδιά, χαρακτήρα, προσωπικότητα, μυαλό..
Υπάρχουν, και έχουν νιώσει κι εκείνοι παρόμοια όπως εσύ, αν όχι ακριβώς, παρόμοια..
Και ένα μάθημα μεγάλο;
Όπως σε κακοποίησαν συναισθηματικά, όπως σε χειρίστηκαν, όπως γκρέμισαν τις προσδοκίες σου για κάτι μεγάλο, έτσι δεν θα έπρεπε να το κάνεις κι εσύ.

Να μην παίζεις μάτια μου!
Άσ’το να σου συμβεί, το ό,τι, και μάθε να μην παίζεις!
Προς το παρόν..

Να είσαι ξηγημένη, αλλιώς δεν υπάρχει κανένας λόγος να με συναναστρέφεσαι.
Εντάξει κορίτσι μου;
Εάν νομίζεις πως εμένα θα με παίξεις, γελιέσαι!
Να παίξεις με τις κούκλες σου..

Σε φιλώ,

Το κάρμα σου!