Κι αφού δεν ήσουν πλάι της, μείνε στα όνειρά της..

Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη

Και αν δεν μπορείς να χαθείς μέσα στα μάτια της, για ποιόν έρωτα μιλάς;
Αν δεν μπορείς να βυθιστείς στους ωκεανούς της, τί γαλάζιο λες έχεις ρούφηξει;
Αν δεν έχεις ταξίδεψει της θάλασσές της, τί θαλασσοπορος, τί ταξιδευτής λογασε;
Αν στις φουρτούνες, στις τρικυμίες της, δεν ένιωσες πως με λιοντάρια παλεύεις,
πώς το χρεώνεις μάχη και τον εαυτό σου νικητή;
Και άν όταν την κοιτάς, αυτό τέλος και αφετηρία του κόσμου σου δεν γίνεται, τότε πώς την αναγέννηση καρτερας;
Αν το κορμί της δεν κάνεις άρπα στα χέρια σου ικανό για την πιο δυνατή μελωδία ,πώς κοιμάσαι γαληνιος τα βράδια;
Αν το μυαλο της δεν ξεσηκώνεις με κάθε σου λόγο ,γιατί συνεχίζεις να μιλάς?
Αν τα δάκτυλα σου δεν κουβαλούν φορτία ηλεκτρικά να κάνουν έκρηξη στα κύτταρα της, γιατί αγγίζεις ή χαϊδεύεις;
Αν η αγκαλιά σου δεν γίνεται λιμάνι για τα ταξίδια της και ορμητηριο για τα όνειρά της, πώς τα χέρια ανοίγεις;
Αν ο κόσμος σου δεν αλλάζει τροχιά με ένα τιναγμα από τα βλέφαρα της, πώς ξέρεις τί θα πει ταχύτητα και ζάλη;
Αν στην ζωή της δεν είσαι εκεί, δίπλα της και μαζί της, στην άκρη παραμερισε και ανοίξε τον δρόμο.
Να την αφήσεις να διαβει αγέρωχα, με φόρα.
Να ανοίξει τα φτερά της.
Να κάνει τα ταξίδια της, τον κόσμο να γνωρίσει.
Και εσύ μονάχα σιωπηλά να ακούς τα βήματά της.
Γιατί δεν ήσουν πλάι της τότε στα όνειρα της.

Αφιερωμένο. ..