Δεν θα αλλάξω για να αρέσω, κι ας μείνει όποιος αντέχει..

Γράφει ο Κώστας Ανδρεόπουλος.

Έτυχε να με γνωρίσεις σωστά αυτή τη φορά και να δεις τα πάντα μου επειδή εγώ το επέτρεψα, επειδή εγώ το άφησα να συμβεί, επειδή εγώ το ζητούσα.
Και το ζητώ πάντα.
Βλέπεις πάντα εκεί που νιώθω, ανοίγω τις πόρτες της ψυχής μου και όσο αντέξουν, όσοι αντέξουν.

Άλλοι δεν μπόρεσαν και απομακρύνθηκαν με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο, άλλοι δεν με κατάλαβαν και έχασαν το βήμα κι έμειναν πίσω.
Κι άλλοι παρεξηγήθηκαν, γιατί η αλήθεια εμπεριέχει πόνο, η αυθεντικότητα είναι σκληρή και αδιάτρητη, δεν χωρά ωραιοποιήσεις και ευφάνταστα καλούπια που θα δώσουν το σχήμα που θέλεις και αντέχεις ν’αντικρίσεις.
Είναι κάποιοι άλλοι, λίγοι, που δεν ξέρουν γιατί, δεν έχουν αναγνωρίσει το λόγο, αλλά ακολουθούν, ακολουθούν πιστά, μοιάζουν σαστισμένοι, αλλά για κάποιο δικό τους, ανεξήγητο λόγο ακολουθούν. Ακόμη.

Εγώ θα πω, όσοι μπορούν.
Όσοι μπορούν και όσοι αντέχουν.
Κι όσοι μείνουν.
Κι αν δε μείνουν; Καλή καρδιά..
Κι αν δε μείνει κανείς;
Εκεί θα καταλάβω..
Μα δε θα κάνω πίσω, δεν θ’αλλάξω για ν’αρέσω, κι ούτε θα πάω μ’εκείνο το ουτοπικό ρεύμα που συμπαρασύρει άπαντες στο πέρασμά του.
Εδώ, στρατηλάτης είμαι εγώ, συμπορεύεται όποιος επιλέξει..
Αλλιώς;
Και μόνος μου μπορώ να λυτρωθώ, με ένα στυλό και ένα χαρτί στο χέρι, τις σκέψεις μου και τη συνείδησή μου για οδηγό..

Δεν είμαι τέλειος, ούτε θα γίνω, ούτε το επιδιώκω..
Είμαι εκείνος όμως που δεν επαναπαύεται, ξηλώνει, γκρεμίζει, ισοπεδώνει κάθε πτυχή του εαυτού του που δεν τον ικανοποιεί, της ξαναδίνει σχήμα και μορφή, κίνηση και πνοή, όραμα και νου..
Κι αν δε πετύχει η συνταγή;
Ξανά απ’την αρχή..
Και ξανά..
Μέχρι το αποτέλεσμα αυτό, να είναι το πιο γλυκόπιοτο, μεθυστικό και ταξιδιάρικο..
Μέχρι να δω ανθρώπους να παραδειγματίζονται απ’αυτό κι ας μη το πουν κι ας μη το δείξουν..
Τα μάτια είναι ο μεγαλύτερος ρουφιάνος.
Απο’κεί θα καταλάβω.
Κι όταν το δω εκεί, τότε θα είμαι εντάξει μ’αυτό, τότε θά’χω ποτίσει τη ψυχή μου και ένα χαμόγελο θα φυτρώσει στο πρόσωπό μου..
Τότε θά’μαι ήσυχος, θά’μαι εντάξει μ’αυτό.
Μέχρι την επόμενη φορά.

Είμαι δύσκολος άνθρωπος μέσα μου, το ξέρω.
Ανικανοποίητος μονάχα με μένα, κι είμαι εντάξει μ’αυτό..
Δεν επαναπαύομαι και δεν θα επαναπαυτώ
Άλλωστε και ο πόνος, είναι όλος δικός μου..
Και δε μοιράζεται αλλά και να μοιραζόταν, εγώ θα τον κράταγα για μένα, γιατί μόνο έτσι θα γίνω καλύτερος.

Εσύ, που με γνώρισες καλύτερα, πριν κάνεις το οτιδήποτε, σκέψου το καλά.
Δεν θέλω να υιοθετήσεις τον τρόπο τον δικό μου, δεν θέλω να κάνεις ό,τι κάνω εγώ, θέλω μόνο να είσαι ανοιχτή και ευάλωτη δίπλα μου.
Ανοιχτή, σε όλα εκείνα τα διαφορετικά που θα δεις, και που θα πρέπει να κατανοήσεις..
Ευάλωτη, για να μπορέσουν όλα εκείνα να σε διαπεράσουν και να σε αγγίξουν, έστω και λίγο! Έστω και ανεπαίσθητα..
Για να μπορέσεις να μ’αντέξεις, ν’αντέξεις την αλήθεια, την αλήθεια μου..