Για τις αξίες, τα ιδανικά και τα συναισθήματά σου, μην κάνεις ποτέ πίσω!

Γράφει ο Κώστας Ανδρεόπουλος.

-Ρε φίλε, έχεις δει πώς έχουν γίνει οι άνθρωποι;

-Έχω δει, ρε φίλε..

-Τι έχεις δει;

-Έχω δει πώς έχουν αλλάξει, πώς συμπεριφέρονται και πώς κρίνουν, τι ζητούν και τι δεν δίνουν, τι κοιτούν και τι συμπεραίνουν.

-Φοβισμένα πλάσματα, φίλε.

-Φοβισμένα αγρίμια, σε διορθώνω. Αποπροσανατολισμένα, με παντελή έλλειψη ουσίας.

-Ουσία; Τι θέλεις να πεις;

-Ουσία, φίλε. Αγάπη, σεβασμός, εμπιστοσύνη, κατανόηση, ασφάλεια, νοιάξιμο.. συναισθήματα!
Όλα μια συναλλαγή πλέον.
Τι θα δώσουν, τι θα πάρουν, και αν δεν είναι ποσοτικά το ίδιο…χαίρεται, στη καλύτερη περίπτωση, γιατί υπάρχει και η χειρότερη..

-Και ποια είναι;

-Να ζητάς, μόνο να ζητάς ή χειρότερα, να απαιτείς, σαν να σου ανήκουν όλοι και όλα.
Κι ούτε λόγος για δόσιμο, εκεί σφραγίζουν στόματα, κλείνουν χούφτες, χέρια, κωφεύουν αυτιά.

-Και εκεί τι γίνεται, φίλε;

-Εκεί, φίλε, δεν γίνεται τίποτα. Εκεί έχουμε να κάνουμε με κάποιου είδους αναπηρία, για την οποία το κράτος θα έπρεπε να θεσπίσει κάποιου είδους θεραπευτική καθοδήγηση, φάρμακα ή νοσηλεία.

-Με βάζεις σε σκέψεις τώρα.

-Άνθρωποι κούφιοι, που ποιος ξέρει τι βίωσαν ή μάλλον τι δεν βίωσαν και κατάντησαν έτσι.

-Πόσο υλιστικοί μαλάκες και για το “φαίνεσθαι” μπορεί να είμαστε;

-Φίλε, πολύ! Έχουμε χάσει το δρόμο, έχουμε γίνει τέρατα, έχουμε απολέσει το αστρικό μας σώμα. Και φοβάμαι φίλε, φοβάμαι πολύ!

-Κι εγώ φοβάμαι, φοβάμαι πως δεν θα καταλάβουμε παρά μόνο αργά, πόσο σημαντικά είναι εκείνα τα “μικρά” πραγματάκια που έχουν αδρανήσει μέσα μας, εκείνα τα τόσο μικρά μα που μπορούν να γίνουν τόσο μεγάλα αν τα εξωτερικεύσουμε, μπορούν ν’αγγίξουν, μπορούν ν’απελευθερώσουν στόματα, καρδιές, ψυχές, μυαλά.

-Θά’ναι αργά, φίλε, όπως τό’πες, θά’χουμε φτάσει στο σημείο να μη μπορούμε να κουνήσουμε απ’το κρεβάτι. Και τότε θα συνειδητοποιήσουμε, τότε θα καταλάβουμε και θα νιώσουμε την ουσία.

-Και γιατί όχι τώρα, ρε φίλε; Γιατί τότε;

-Γιατί τώρα είμαστε καλά, τώρα ο εγωισμός μας βαράει κόκκινα, νιώθεις πως έχεις τη δύναμη να τα τσακίσεις όλα, πως δεν έχεις ανάγκη κανέναν. Τότε θά’ναι αλλιώς, ο εγωισμός θά’χει εξασθενήσει, οι άμυνες θα έχουν τσακιστεί, το σώμα θά’χει παραδώσει. Θά’χεις φάει τη ζωή με το κουτάλι και η εμπειρία θα προτάξει τα στήθη της και θα βγει μπροστά.

-Και; Τι να κάνει κι αυτή;

-Λάθος, θα κάνει, θα σου ρίξει ένα χαστούκι και θα τα δεις αλλιώς, όπως έπρεπε να τα δεις από νωρίς. Τότε να δεις απογοήτευση, τότε να δεις το βράχο που θα νιώσεις στο στέρνο όντας μόνος, χωρίς κανέναν γύρω σου, χωρίς κανέναν που θά’ναι με τη καρδιά και το μυαλό δίπλα σου. Γιατί όλα ήταν σεξ, γιατί όλα ήταν κοροϊδία, γιατί όλα ήταν “σήμερα, κι αύριο έχει ο Θεός.”

-Δεν έχει, ρε μαλάκα!! Και δεν θά’χει! Για εκείνον που βλέπει και σκέφτεται έτσι, δεν θά’χει!

-Ό,τι σου είπα λοιπόν! Συμφωνούμε.

-Φίλε, πάμε;

-Πού να πάμε;

-Πάμε ν’αλλάξουμε όλη αυτή την ουτοπία;

-Πάμε, ρε φίλε. Αλλά πρώτα ας ξεκινήσουμε από μας.

-Ναι! Από μας. Και ό,τι καταλάβει όποιος καταλάβει!

-Κάτσε πλάι μου, φίλε. Πλάι μου, γιατί φοβάμαι, φοβάμαι πολύ.

-Εδώ είμαι ρε φίλε, πιστός στρατιώτης. Πάμε;

-Πάμε!

Υ.Γ.: Γιατί για τις αξίες, τα ιδανικά, τις ιδέες, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου, ούτε μισό βήμα πίσω. ΠΟΤΕ!! Κι ας είναι βαρύ το τίμημα..