Η Μελίνα κι ο Αλέξανδρος, είναι στα 30 τους, έχουν μεγαλώσει μαζί από παιδιά και τώρα τους χωρίζουν πολλά χιλιόμετρα, καθώς ζουν και δουλεύουν σε διαφορετικές πόλεις.
Πάντα φίλοι, πάντα άνετοι στην επικοινωνία μεταξύ τους, κρατάνε την επαφή τους μέσω… mail. Έχουν κι οι δυο τις δουλειές τους, τους φίλους τους, τις σχέσεις τους, όμως έχουν κι ο ένας τον άλλο… Κι εμάς, να παρακολουθούμε τα mails τους! You’ve got mail λοιπόν!Και για να μην ξεχνιόμαστε… mail #001
Από: Αλέξανδρος Καρυπίδης [mailto:alexander.karipidis9@gmail.com]
Αποστολή: Sunday, September 10, 2017 19:54
Προς: Μελίνα Αλεξίου [mailto:mellina.alexiou@gmail.com]
Θέμα: Εκεί στο Νότο
Κάτι τέτοια email στέλνεις και με στέλνεις!
Και πέτυχε και το τραγούδι! Κανελλίδου.. Αλλιώτικος νόμος.. Blame the radio!
Τί να κάνω; Να ξεκινήσω με μια συγνώμη; Ξέρεις ότι δε θα την εννοώ και πολύ! Δε θα την πω αλλά ξέρεις ότι την έχεις.
Τί flash back ήταν αυτό; Σε έπιασαν τα νοσταλγικά σου; Όχι ότι εμένα δε με πιάνουν, αλλά ποιό το όφελος να νοσταλγείς καταστάσεις; Θα αλλάξει και κάτι; Ίσα που σε ρίχνει και δημιουργεί και μια επιθυμία να τις ξαναζήσεις. Όχι, ευχαριστώ, δε θα πάρω! Και ξέρεις γιατί δε θα πάρω; Γιατί ξέρω ότι δε θα το ξαναζήσω. Η πρώτη φορά είναι πάντα μοναδική. Όσο και να θέλουμε να ξαναζήσουμε κάτι, οι συνθήκες δεν θα είναι ποτέ οι ίδιες. Τίποτα δε συγκρίνεται με την πρωτόγνωρη αίσθηση της βίωσης της πρώτης φοράς μιας εμπειρίας. Όταν ξέρεις ότι κάτι είναι τόσο μοναδικό όσο μια «πρώτη φορά», δίνεις όλο σου το είναι..
Μία ερώτηση κράτησα πιο πολύ από το email σου, άσχετα αν μου είπες ότι θες να πεις κάτι άλλο. «Έχεις βρεθεί ποτέ στη θέση να θέλεις να αποφύγεις κάτι αλλά παράλληλα να το αποζητάς κιόλας;». Ναι, έχω βρεθεί. Λαϊκά το λένε «τα θέλει ο κώλος σου».. Είναι αυτές οι περιπτώσεις που ενώ ξέρεις ότι κάτι σου κάνει κακό, εσύ δε λες να απομακρυνθείς. Όλοι και όλα σου λένε να φύγεις, αλλά εσύ εκεί, πρέπει να καείς. Αν δεν πάθεις βέβαια, δε θα μάθεις! Σου έχω κι εγώ μια ερώτηση λοιπόν.. Ποιός φόβος ξύπνησε σήμερα;
Αφήνοντας τις φιλοσοφικές ανησυχίες στην άκρη όμως, ναι, θυμάμαι τη συζήτησή μας την προηγούμενη βδομάδα. Νόμιζα ότι όντως τελείωσε αυτή η κατάσταση. Υποθέτω από το «Αυτός θα είναι» ότι δεν τελείωσε; Δεν λέω ότι δεν καταλαβαίνω και εγώ ήμουν αυτός που είπε ότι αυτές οι καταστάσεις δεν τελειώνουν εύκολα, αλλά δε νομίζεις ότι πρέπει να κοιτάξεις τον εαυτό σου; Πόσο θα τραβήξει; Υποθέτω ότι εσύ ξέρεις καλύτερα (αλλά δεδομένης της κατάστασης, δεν το πιστεύω :p )
Όσον αφορά τα νέα μου, ουδέν νεότερο από το δυτικό μέτωπο. Δουλειά, σπίτι, λίγο περισσότερο δουλειά και ακόμα περισσότερο σπίτι! Όσο απίστευτο κι αν σου φάνηκε όταν το συζητούσαμε, ναι την έχω καταβρεί εδώ! Ίσως μου χρειαζόταν και λίγη απομόνωση. Πώς το είχε πει κάποιος.. «Η μοναχικότητα είναι επικίνδυνη, εθιστική. Μόλις καταλάβεις πόση ηρεμία κρύβει, δύσκολα γυρνάς στους ανθρώπους». Δε με βλέπω να κατεβαίνω στο άμεσο μέλλον. Πρέπει να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά εδώ πρώτα..
Πρέπει να ρωτήσω… Υπολογιστικά τα μυνήματά μου; Τα δικά μου;;; Ξέρεις ότι θέλω εξήγηση σε αυτό.
Υ.Γ Αφήνω ασχολίαστο το θέμα της «κουρτίνας»…