Πράξια Αρέστη

Αυτός ο ξένος ήταν ο άνθρωπος μου.
Εκείνα τα φιλιά που δεν μου έδωσες, με πληγώνουν.
Μια αγάπη που ξυπνά τον εαυτό μου που γουστάρω πολύ..
Τα όνειρά της, δεν ήταν ποτέ δικά της..
Παλεύω με το χρόνο, να μη σε σκέφτομαι, να μη νιώθω..
Με τα δάχτυλα μπλεγμένα, να ζούμε έναν έρωτα..
Άραγε πότε θα σε ξαναδώ
Τι πιο δυνατό, από ένα πηγαίο και ειλικρινές “είσαι η καύλα μου”
Την μισείς επειδή δεν μπορείς να την έχεις.
Κι ας μην έρθεις τελικά ποτέ…