Γράφει η Πράξια Αρέστη
Εσύ. Tρία γράμματα, δεκάδες συναισθήματα.
Πολλές φορές σε κοιτάζω και σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που σε έχω στη ζωή μου.
Δεν είσαι τέλειος, κανείς δεν είναι τέλειος. Ο έρωτας μας κάνει τυφλούς, όμως, εγώ μπορώ ακόμη να βλέπω. Βλέπω τα ελαττώματα σου, τα αναγνωρίζω, τα πήρα απ’ τα μαλλιά, μάλωσα μαζί τους και πολλές φορές με νίκησαν, όμως, μέσα στις πολλές μάχες και τις φυγές μας τα αγάπησα.
Δεν τα συνήθισα, δεν συμβιβάστηκα. Δε θα ξανακάνω ποτέ με κανέναν άλλον το λάθος να συμβιβαστώ και μη σκεφτείς ποτέ ότι δεν είχα επιλογές.
Δε σε θέλω γιατί νιώθω ασφάλεια ούτε γιατί ψάχνω ένα λιμάνι να αράξω. Αυτή την μίζερη βόλεψη δεν την θέλω ξανά με κανέναν.
Αντίθετα, είμαστε στα ανοιχτά της θάλασσας και παλεύω με τα κύματα να σε φτάσω. Μια σε βλέπω μια σε χάνω. Μια με πεθαίνει η ηδονή και μια η απουσία σου.
Θέλω τη θάλασσα σου, που μοιάζει απέραντη κι επικίνδυνη, είναι, όμως και τόσο όμορφη και μαγευτική. Θέλω ολόκληρο εσένα. Θέλω όλο το πακέτο με το yin και με το yang σου.
Έχεις κάτι, κάτι μοναδικό που πολλές φορές εύχομαι να είμαι η μοναδική που το βλέπει σε σένα. Πολλές φορές θέλω να σε κρύψω κάπου για να μην δει καμία άλλη αυτό το σαγηνευτικό σκοτάδι που έχεις μέσα σου. Για να μη γευτεί ποτέ καμία αυτά τα νόστιμα χείλη που κάποτε στάζουν δηλητήριο. Για να μη νιώσει καμιά άλλη αυτά τα απαλά χέρια που παίζουν μαζί σου και σου τρελαίνουν το μυαλό.
Ο έρωτας είναι τόσο ζηλιάρης κι εγωιστής. Τα θέλει όλα δικά του. Σε θέλω δικό μου, όμως, ράβω το στόμα μου με τις πεταλούδες που γεμίζω όταν σε ερωτεύομαι ξανά από την αρχή για να μην σε τρομάξω.
Δε χορταίνω να βλέπω τις έντονες εκφράσεις του προσώπου σου, την τρέλα στα μάτια σου, να ακούω τη φωνή σου, να νιώθω το σώμα σου.
Είναι όλα αυτά που με κάνεις να νιώθω που με κάνουν να είμαι τόσο τυχερή. Το καλό άγχος, το πάθος, ο κίνδυνος, ο φόβος, η αγάπη. Το ότι μου μιλάς και μου μιλάς, το ότι με κοιτάζεις και με βλέπεις, το ότι μου κάνεις έρωτα και το θες τόσο, το ότι είσαι εκεί πραγματικά και ουσιαστικά κάθε φορά που είσαι μαζί μου και γεμίζεις κάθε γωνιά του άδειου κόσμου μου. Το ότι μου δίνεις σημασία και όταν το κάνεις το εννοείς.
Γι’ αυτό, γι’ αυτό μέσα σε τόσους άλλους λόγους είμαι τόσο τυχερή. Που δε βαριέμαι ποτέ αυτό το ακωνισμένο μυαλό σου που προσπαθεί κάποιες φορές να με χειραγωγήσει. Αυτό το παιχνίδι μυαλού που μια βγαίνεις εσύ νικητής και μια εγώ, με κρατάει σε εγρήγορση.
Το ότι ακόμη μπορώ να θυμώνω με κάποιον και να με πειράζει να τον χάσω. Το ότι μπορώ να σε συγχωρώ και να σε θέλω πάντα και να έχω κάτι για να παλεύω και να κουράζομαι. Το ότι βγαίνουμε έξω από τα όριά μας και θυσιάζουμε άχρηστα κατά τ΄ άλλα στοιχεία του εγωισμού μας για να ικανοποιήσουμε ο ένας τον άλλο. Το ότι έχουμε ακόμα τόσα πράγματα να νιώσουμε και να κάνουμε και τόσους ηδονικούς κόσμους να εξερευνήσουμε. Γι’ αυτό η ζωή μοιάζει ωραία. Γι’ αυτό ανυπομόνω να έρθουν οι επόμενες μέρες.
Για να σε ζήσω λίγο παραπάνω, για να νιώσω λίγο ακόμα πιο τυχερή που σε έχω στη ζωή μου.