Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Φτιάξε πρώτα το μέσα σου, ψάξε πρώτα τον εαυτό σου και μετά ασχολήσου με τους άλλους.
Εδώ δεν ξέρεις καλά καλά τι ζητάς και τι θέλεις από εσένα και από τη ζωή, θα ξέρεις τι μπορείς να δώσεις και τι θέλεις από τους άλλους.
Είτε αυτός ο άλλος λέγεται έρωτας, αγάπη είτε φίλος, είτε σκύλος.
Έχεις μπερδευτεί, μόνιμα δηλαδή και δεν είναι κάτι πρωτάκουστο μα αντί να κάτσεις να λύσεις τον κόμπο σου αναζητάς καβάτζες και εύκολα θύματα για να στον λύσουν εκείνοι.
Δύσκολο, το ξέρω, μα δεν έχεις ποτέ ψάξει αυτό που συμβαίνει μέσα στην ψυχή σου, την έχεις και εκείνη παρατημένη όπως και όποιον τύχει να περάσει από το διάβα σου, όποιον τύχει να ερωτευτείς και όποιον τύχει να επιλέξεις για φίλο στη ζωή.
Έτσι θα έρθει και εκείνη η ημέρα που θα τους χάσεις όλους από δίπλα σου και πίστεψέ με θα είναι από επιλογή σου.
Γιατί;
Ρώτα να μάθεις, ρώτα μα αν δεν τα βρεις με την πάρτη σου δεν θα μάθεις ποτέ το γιατί. Γιατί αν συνεχίσεις να σκορπάς υποσχέσεις στον αέρα, γιατί αν συνεχίσεις να είσαι στον αέρα δεν θα καταφέρεις ποτέ να πατήσεις γερά τα πόδια σου στη γη και να προχωρήσεις παρακάτω και έτσι εκείνο το άμοιρο το παρακάτω όλο θα αναμένει. Μα ξέρεις πιο είναι το πιο θλιβερό; Κάποια στιγμή θα σταματήσει η αναμονή του και θα αρχίσει το φευγιό του όπως πολύ καλά ξέρεις να κάνεις και εσύ.
Και τότε;
Τότε θα το πάρει και εκείνο ο άνεμος και θα ξυπνήσεις ψάχνοντάς το μα εκείνο θα έχει εξαφανιστεί μια για πάντα.
Κατάλαβες;
Όχι και το ξέρω μα προσπαθώ να σε κάνω να δεις, να δεις εκείνα που δεν φαίνονται μα καραδοκούν, σε καταδιώκουν και εσύ εκεί στάσιμός, μόνος, για μια ζωή, για πάντα, εκείνο το πάντα που λυπάται πια.
Λυπάμαι!