Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Πόσο πολύ μπορεί ένας άνθρωπος να μας ξυπνήσει τον χαμένο μας εαυτό;
Να μας κάνει να τον βρούμε πάλι;
Είναι αυτό που λες πως βρήκες τον άνθρωπό σου. Το άλλο σου μισό.
Την Έμπνευση της ζωής σου!
Εκείνον τον άνθρωπο που σε κάνει πάλι να τραγουδάς όλα τα τραγούδια σαν να είναι γραμμένα για εσένα και για εκείνον.
Να σε κάνει να θέλεις να γράψεις τραγούδια για εκείνον και ας μην ξέρεις καν τι σημαίνει νότα.
Εκείνον που σε κάνει να κοιτάς τον ουρανό και να βλέπεις τα μάτια του, το χαμόγελό του.
Εκείνον τον άνθρωπο που σε κάνει να ονειρεύεσαι ξανά και το κάθε σου όνειρο, να έχει μέσα κάτι καινούργιο που να αφορά μόνο εσένα και εκείνον.
Έναν άνθρωπο που σε κάνει να γράφεις χαζά ποιηματάκια στα κίτρινα χαρτάκια του γραφείου σου. Να φτιάχνεις καρδούλες σαν μαθητούδι και πάλι.
Εκείνον που σε κάνει πάλι να νιώθεις παιδί. Να νιώθεις τη βροχή. Να νιώθεις τον ήλιο. Να έχεις συναισθήματα που δεν τα έχεις νιώσει ξανά.
Να Νιώθεις. Να Ζεις!
Να νιώθεις πως αν δεν τον δεις “ο κόσμος θα χαλάσει”.
Να νιώθεις πως αν δεν προσέχεις δεν θα είσαι καλά και για εκείνον, όχι μόνο για εσένα.
Να νιώθεις πως δεν θέλεις να περνάει ο χρόνος όταν είσαι μαζί του.
Να νιώθεις πως ο χρόνος τρέχει σαν νερό όταν βρίσκεσαι μαζί του έστω και αν είστε μια εβδομάδα, ένα μήνα, ένα χρόνο μαζί!
Να μην σου φτάνουν τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα, τα δέκατα του δευτερολέπτου…
Να νιώθεις πως αν δεν τον δεις δεν θα μπορείς να τραγουδήσεις, να διαβάσεις, να φας, να κοιμηθείς.
Προπάντων να κοιμηθείς.
Πως δεν έχεις αέρα να αναπνεύσεις. Πως δεν μπορείς να δεις το γαλάζιο του ουρανού, γαλάζιο.
Πως ο ήλιος δεν είναι στην πραγματική του θέση.
Να νιώθεις πως όλα είναι εκείνος.
Όλα!
Η Έμπνευση σου για το πόσο νόστιμος θα βγει ο πρωινός καφές σου.
Σαν οι κόκκοι του να γράφουν το όνομά του.
Η Έμπνευσή σου για τη μαγειρική. Σαν όλα τα υλικά να φτιάχτηκαν για να τον υποδεχθούν.
Κάποια στιγμή όλοι μας είχαμε, έχουμε, θα έχουμε ένα τέτοιον άνθρωπο. Τον άνθρωπο Έμπνευση μας. Το άλλο μας μισό!
Να νιώθεις πως όλα τα όνειρα τα κάνεις για εκείνον. Πως όλα τα όνειρα τα φτιάχνει για εσένα.
Να γράφεις και να σβήνεις γιατί τίποτα δεν σου μοιάζει αρκετό για εκείνον.
Και όταν τελικά το τελειώνεις, να μην σου είναι και πάλι αρκετό.
Να σκέφτεσαι και άλλα και άλλα.
Να τον σκέφτεσαι για να μπορέσεις να γράψεις κι άλλο!
Να παίρνεις τζούρες από τον αέρα μπας και σου φέρει κάπου κοντά την μυρωδιά του…
Ποτέ να μην είναι αρκετά αυτά που γράφεις. Αυτά που φωνάζει η καρδιά σου να του πεις.
Η σκέψεις σου να μην στερεύουν ποτέ.
Ποτέ!
Έμπνευση σου, η φωνή του! Έμπνευση σου, η μυρωδιά του! Έμπνευση σου, τα μάτια του!
Έμπνευση σου, Εκείνος. Η ύπαρξή του και μόνο!
Εκείνος!
Ο άνθρωπος Έμπνευση της ζωής σου.
Η Ζωή σου η ίδια!