Γράφει η Μαρία Χριστοδούλου
Απομυθοποίηση.
Το χειρότερο μου ή μάλλον το καλύτερο μου, αναλόγως ορέξεως!
Από τη μια σε λυτρώνει γιατί επιτέλους οι παρωπίδες έπεσαν, μα από την άλλη σε εκθέτουν σε μια ωμη πραγματικότητα και σε προσγειώνουν ανώμαλα στο έδαφος.
Μερικές φορές εμείς οι άνθρωποι ερωτευόμαστε ιδέες…
Τι εννοώ; Εννοώ πως ερωτευόμαστε την ιδέα κάποιου ανθρώπου και όχι το πραγματικό χαρακτήρα ή την προσωπικότητα του, πλάθουμε μια φαντασίωση για ένα άνθρωπο κομμένη ραμμένη στα μέτρα μας και τον ανυψώνουμε στην υπόληψη μας και ο λόγος απλός… οι παρωπίδες ακούν στο όνομα έρωτας.
Αυτός ο έρωτας λοιπόν αρέσκεται στα όμορφα παραμυθάκια, καμουφλάρει ανθρώπους τόσο τέλεια, αψεγάδιαστα και μας παρασύρει άλλοτε σε ρυάκια με ομαλή κίνηση και μελωδικές μουσικές και άλλοτε σε θάλασσες φουρτουνιασμένες.
Δεν λέω όμορφα όλα αυτά, όπως όμως όλα τα παραμύθια έχουν ένα τέλος, έτσι και το παραμυθάκι του έρωτα δεν μπορεί να γράφει αιώνια στο μυαλό μας, πρέπει και αυτό με τη σειρά του να λάβει το τέλος του.
Και εκεί ακριβώς λίγο πριν το τέλος αρχίζει η διαδικασία της απομυθοποίησης! Αναλογίζεσαι την αλήθεια, την κοιτάς κατάματα και δεν μπορείς να της κρυφτείς, τώρα στέκεται ολοζώντανη μπροστά σου! Όσα φοβόσουν να δεχτείς για τον έρωτα σου, τώρα πια δεν υπάρχουν περιθώρια αμφιβολίας, ο έρωτας σου πια είναι ένα ψέμα, ο έρωτας σου ήταν μόνο στη φαντασία σου και δεν έχει καμία σχέση με τη πραγματικότητα. Ένα καλό καμουφλαρισμένο ψέμα!
Τα μάτια του ερωτευμένου ανθρώπου έχουν άλλη κρίση άλλη λογική, άλλη ιδιοσυγκρασία.
Παρερμηνεύουν τις καταστάσεις και συχνά βρίσκουν πολύ εύκολα δικαιολογίες για να ρίξουν στάχτη στα ίδια τους τα μάτια και να βλέπουν μέσα από θολά νερά, ένα τέλειο έρωτα.
Μπορείς να κρύβεσαι για όσο εσύ επιθυμείς, μπορείς να αφήνεις τον έρωτα να παίζει παιχνίδια στο μυαλό σου για όσο εσύ αντέχεις.
Αν όμως ο έρωτας σου και η αλήθεια διχάζονται τότε να είσαι έτοιμος ο έρωτας να υποστεί και την απομυθοποίηση!
Απομυθοποίηση ή αλλιώς ξενέρωμα!