Γράφει η Έλενα Καρανικολού
Για μια στιγμή τα μάτια της ελευθερώθηκαν έξω από το παράθυρο του μεγάλου της γραφείου.
Έβρεχε και η πόλη έμοιαζε ακόμη πιο λυπημένη, τα νευριασμένα αυτοκίνητα, οι νευρικόι ανθρωποι-ρομποτ και τα χαλασμένα φανάρια.
Να περάσεις απέναντι! Ακούστηκε μια φωνή.
Κοίταξε γύρω της και το δωμάτιο ήταν άδειο.
Είχε τόσες έγνοιες που ακόμα και ο εαυτός της ήταν απέναντι τελικά.
Τόσος χρόνος βιαστικός και αδυσώπητος που άφηνε τα σημάδια του στις πτυχές των χειλιών της, χαμένος σε λογαριασμούς και προβλήματα.
Για ένα λεπτό ελευθερώθηκε.
Άνοιξε το παράθυρο και μύρισε την βροχή, τα σύννεφα χόρευαν μανιασμένα και τα κτίρια έστεκαν βουβά, γεμίζοντας και “φτύνοντας” κόσμο από μέσα τους.
Για στάσου. Ζεις;
Αλήθεια τώρα ζεις;
Κι έπειτα βυθίστηκε σε εκείνο του το βλέμμα.
Σε εκείνη την τυχαία στιγμή που τα μάτια τους συναντήθηκαν και μέσα της χιλιάδες πεταλούδες κουνούσαν επίμονα τα φτερά τους.
Την βροχή που έλουζε τα μάτια της όταν είδε την μητέρα να της πλέκει το μονόγραμμα και τα δέντρα που άνθισαν την άνοιξη.
Τα παιδιά που φώναζαν όλα μαζί ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ και έπειτα ζωγράφιζαν τοίχους με χέρια που άγγιζαν κόσμους.
Το αστεροσκοπείο και τους πλανήτες που αγαπούσε.
Την ευχή του.
Και την γιαγιά που έφυγε αλλά χάραξε μέσα της μια ολόκληρη ιστορία.
Τον ηλικιωμένο που χάριζε ηλιοτρόπια στην γυναίκα του και στο χαμόγελο που της φόρεσε.
Την θάλασσα. Πάντα την θάλασσα.
Ζεις;
Φόρεσε την ζακέτα της και κατέβηκε στην βροχή. Περπάτησε χωρίς ομπρέλα μέχρι την θάλασσα και ξέπλυνε την θλίψη της.
Είσαι σίγουρος πως ζεις;