Γράφει η “Κλεψύδρα”
“Τι είναι η ασχήμια;” ρώταγε η άγνοια, την γνώση και εκείνη της έδειξε μια κυρία με ακριβά ρούχα.
Είχε φορέσει μια απ αυτές τις γούνες, που σε κάνει να αναρωτιέσαι ποιο άγρια αγέρωχο ζωάκι κατάντησε στη ντουλάπα της και πόσες χρωστικές έχει το μπογιάτισμα στο πρόσωπο της.
Η άγνοια δεν ικανοποιήθηκε με την απάντηση και ξαναρώτησε “τι άλλο είναι ασχήμια;”
Της έδειξε τα χρήματα, τις τράπεζες και τα δάκρυα ενός κακοποιημένου παιδιού.
Η άγνοια δυσαρεστήθηκε δεν ήθελε να ακούει άλλο.
Βλέπετε έτσι είναι η άγνοια πολλές φορές ρωτάει πράγματα που δεν αντέχει.
Προτιμάει τα βασικά και ξανακλείνεται στο καβούκι της.
Ο κόσμος μας συνηθίζει να λέει ο,τι είναι σαν τον ήλιο, κάνεις δεν μπορεί να τον κοιτάξει πολλή ώρα κατάματα.
Έτσι η άγνοια θέλοντας να φτιάξει τη διάθεση της ρώτησε αυτή τη φορά “τι είναι ομορφιά;”
H γνώση της έδειξε ένα σωρό αποχωρισμούς.
Ένα ζευγάρι που χώριζε μα αποχαιρετίστηκε με ένα τελευταίο φιλί, μια μάνα που αγκάλιαζε το γιο της πριν πάει φαντάρος, ένας πατέρας που δούλευε όλη μέρα και τρύπωνε σαν ξένος σπίτι του ίσα να κοιμηθεί να φάει και να φιλήσει τα παιδιά του.
“Με κάνεις όλο και πιο θλιμμένη”, είπε θυμωμένα η άγνοια!
“Μα γιατί λυπάσαι; Εγώ, μόνο σου δείχνω την ομορφιά της αγάπης. Δεν μπορώ να σου δείξω τίποτα όμορφο που δε κρύβει μέσα του μια μικρή θυσία. Μα έχεις δίκιο σου χάλασα τη γαλήνη. Έτσι είναι όταν δε ξέρεις, είσαι ήρεμος. Όταν ξέρεις έχει ευθύνη, μα τουλαχιστον είσαι σίγουρος πως περπάτησες ζωντανός επί της γης και όχι φαντασμένος επίτων κυμάτων.”