Γράφει η Κρυσταλλένια Γαβριηλίδου
Ξέρω ότι έχεις αγκάθια και κατάλοιπα.
Όλοι έχουν, στην βαλίτσα των αναμνήσεων
Έχουμε και δάκρυα! Μετρούνε αντίστροφα φυγές, αναμνήσεις και πληγές εσωτερικές που θα σε συντροφεύουν, επιδερμικές που θα σε φυγαδεύουν! Επιλογές που θα σε καθορίζουν και ψέματα που δείλιασαν σαν την αλήθεια αντικρίσουν
Μα ο ήλιος κάθε μέρα θα ανατέλλει, όπως η νύχτα θα πέφτει! Κι εσύ θα αλλάζεις μαζί μου και θα μεγαλώνεις.
Αλλά ξέρεις πόσο τα πάνω κάτω φέρει ένα μαζί; Μια τόσο δα μικρή λεξούλα δύναμη που κρύβει
Είναι λοιπόν και οι περαστικοί!
Άνθρωποι που θα περάσουν μια βόλτα να αλητέψουν λίγο
Να σκοτώσουν το χρόνο τους, να γεμίσουν το άδειασμα τους, να λεηλατήσουν ότι έχεις, να το παίξουν κάτι που δεν είναι ή να δείξουν αυτό που πράγματι είναι
Αλλά εσύ δε λες να δεις γιατί το δήθεν έχει πέραση!
Αλλά θα ρθουν και άνθρωποι που είναι στο χέρι σου να τους κάνεις μη περαστικούς
Να τους κρατήσεις, να τους δώσεις ένα χαστούκι αν χρειαστεί
Να τους πεις ότι έχουν την ευκαιρία να αναμετρηθούν με μια θέση πλάι σου
Να μην επαναπαυτούν
Γιατί τίποτα δεν είναι κεκτημένο και όπως οι ευκαιρίες δίνονται έτσι και παίρνονται
Αλλά δημιούργησαν προσδοκίες, που καλό είναι ποτέ και για τίποτα να μην έχεις
Αλλά έλα που είναι άτιμες και φυτρώνουν όπως τα αγριολούλουδα
Άνθρωποι που θα σε διεκδικήσουν και ελπίδες θα γεννήσουν
Πένθησες ανθρώπους και στιγμές
Μα προσπάθησε καθετί καλό που στο διάβα τους σου χάρισαν
Λόγια ελπιδοφόρα
Φιλιά αγαπημένων
Ταξίδια αγκαλιά
Να ναι αυτά που κρατάς σαν ξόρκι σε ότι απροσδόκητο θα φέρει το αύριο
Άνοιγε πόρτες, περπάτα διαδρομές πρωτόγνωρες, σπάσε τα δικά σου τείχη.
Δες από άλλο πρίσμα και χαμογέλα σε ότι σ’ ότι σου χαμογελά
Για ό,τι, για όσο!