Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Αυτό ήταν;
Αυτό μας έφτασε;
Ένα σπίτι φτιαγμένο από χιόνι;
Ένας χιονάνθρωπος δειλός;
Μόλις βγήκε ο ήλιος έλιωσε;
Όχι…
Δεν ήταν αυτό.
Όχι, δεν ήταν έτσι.
Δεν είναι έτσι!
Δεν έμεινε εκεί μόνο του στον πάγο.
Έλιωσε και τα χρωματιστά νερά του πήγαν στο δικό μας σπίτι!
Φτιάχτηκε από την αρχή και έζησε ξανά.
Με την δικιά μας καρδιά μέσα του.
Με τα δικά μας τα όνειρα και εκείνον τον χιονάνθρωπο να μας κοιτάει όρθιος και να χαμογελάει.
Εκεί πάντα πιστός για εμάς και για το σπίτι μας.
Το χιονισμένο σπίτι που καταφέρνει και μένει λευκό και ζεστό!
Όχι…
Δεν έλιωσε αγάπη μου.
Δεν θα λιώσει ποτέ!
Ο δικός μας χιονάνθρωπος θα στέκει πάντα εκεί, πάντα για εμάς να μας προσέχει χαμογελαστός και δυνατός.
Να μας θυμίζει πως όλα τα δύσκολα περνάνε, έρχονται ξανά και ξανά.
Φεύγουν ξανά και ξανά.
Εκεί να μας θυμίζει πως ούτε ο ήλιος δεν καταφέρνει να τον λιώσει.
Τα χρώματα από την καρδιά του θα μένουν πάντα ζωντανά να μας ξυπνάνε κάθε φορά που πέφτουμε.
Η καρδιά του πάντα θα μας δίνει τη φλόγα της με εκείνο το χρώμα το πορτοκαλί, το βαθύ, που στο τέλος γίνεται κόκκινο σαν εκείνο το χρώμα του ηφαιστείου.
Θυμάσαι;
Το χρώμα που φωτίζει όλο το σπίτι από άκρη σε άκρη…
Που γίνεται φως για να βλέπουμε τις φλόγες των ματιών μας!
Αυτό αγάπη μου.
Αυτό!
Για να στέκουμε δυνατοί μπροστά του.
Μπροστά μας.
Μπροστά σε εκείνον που μας δίνει πάντα την ζεστή του καρδιά για να μας κάνει δυνατούς.
Για να μας δέσει ξανά.
Μας δένει ξανά!
Πάντα εκεί, πάντα μαζί, πάντα δίπλα δίπλα…
Πάντα χαμογελαστοί με τα χείλι κατακόκκινα από πόθο να γίνουν ένα.
Είναι ένα.
Είμαστε ένα.
Εμείς!
Πάντα εκεί.
Πάντα ο ένας για τον άλλο.
Πάντα μαζί!
Και κάπου εκεί κοντά πάντα και εκείνος να μας κοιτάει και να πιστεύει.
Στους δυο μας.
Σε εμάς αγάπη μου.
Σε εμάς!
Εκεί είναι. Εκεί θα μείνει. Εκεί θα μας περιμένει.
Για πάντα εκεί!
Ο χιονάνθρωπός μας…
Εμείς!