Γράφει η Έλενα Καρανικολού
Είδα στα μάτια τους την αγάπη.
Σοκάρεσαι και το ξέρω όμως υπάρχει.
Ναι.
Εκείνη η άδολη, η αμόλυντη αγάπη, ο έρωτας χωρίς τα φτερά φιλία.
Δυο κορίτσια, που οι δρόμοι τους τέμνονται ξαφνικά.
Όλα τυχαία και καθόλου τυχαία μαζί.
Συμπαντικα και σημαντικά σαν κι εκείνες.
Να τις κοιτάς και να λιώνει η καρδιά, να λες φίλε κάπου υπάρχει ελπίδα.
Γροθιά της βλέπω που σπάζει κάθε άδικο κάθε χθες.
Τις κοιτάζω να δακρύζουν, να αγκαλιάζονται να αστειεύονται στην μέση του δρόμου. Να πέφτουν και να σηκώνονται. Να ακυρώνουν ταξίδια για να είναι μαζί πρωτοχρονιά και να τραγουδάνε στο σκοτάδι.
Τις χαζεύω φίλε.
Τις ζηλεύω.
Μου λείπουν άνθρωποι που παραμένουν άνθρωποι.
Ανθρωπενιοι βρε παιδί μου. Ζωντανοί μέσα τους με καρδιά που χτυπάει ντέφι.
Σαν και εκείνες.
Μια γροθιά.
Είναι το μάθημα μου για την χρονιά που φεύγει .
Τα δύο κορίτσια και τα λαμπιόνια στις καρδιές τους, Χριστούγεννα πάντα στα μάτια τους.
Και τα δώρα μου είναι εκείνες.
Γιατί δεν φοβάμαι πια.
Ελπίζω και πιστεύω ξανά σε όλα εκείνα που έθαψα μέσα μου.
Στην φιλία.
Την αγάπη και το αντίκρυσμα.
Σε εκείνες.