Γράφει η Ελεονόρα Κοκκίνη
Πάντοτε με δυσκόλευαν οι χωρισμοί –καθόλου πρωτότυπο, το ξέρω. Είχα θέμα μ’ αυτή την «τελεία» που έπρεπε να μπει αναγκαστικά και οριστικά. Ναι, κάποιες φορές δεν γίνεται αλλιώς, οι καταστάσεις και τα γεγονότα σε αναγκάζουν να φύγεις από σχέσεις, να αποχωριστείς ανθρώπους, για τους οποίους είχες –και ίσως έχεις– αισθήματα. Άλλοτε τελείωναν όλα απότομα, άλλοτε ομαλά, με άσχημο τρόπο ή και πολιτισμένα.
Όποιο κι αν ήταν το είδος της σχέσης, με όποιο τρόπο κι αν τελείωσε, η πληγή θα δημιουργηθεί, είτε μικρή είτε μεγάλη και θα υπάρχει προκαλώντας πόνο ή έστω κάποια ενόχληση. Το ερώτημα είναι πόσο μπορείς να την αντέξεις και να την ανεχτείς χωρίς να μετατρέψεις την τελεία σε κόμμα. Και πριν καν απαντήσεις στην ερώτηση η διόρθωση έχει γίνει και μπαίνεις στη διαδικασία των συζητήσεων. Ξανά.
Συζητήσεις και διαπραγματεύσεις που βαθιά μέσα σου ξέρεις πως δεν θα έχουν αποτέλεσμα. Αλλά αυτό είναι κάτι που δεν (παρα)δέχεσαι και αναλώνεσαι σε καταστάσεις χωρίς μέλλον και ουσία.
Σου είναι αδιανόητο να ξεκόψεις από έναν άνθρωπο, με τον οποίο έχετε μοιραστεί στιγμές, καταστάσεις, σκέψεις και αισθήματα. Ακόμη κι αν αυτά έχουν εξασθενίσει και δεν υπάρχει πλέον τίποτα που να μπορεί να σου προσφέρει. Τον αποκαλείς «έρωτα της ζωής σου» και η «τελεία» πάντα διαγράφεται. Διεκδικείς ξανά τις όμορφες στιγμές σας, έστω και για λίγο. Και μόλις τις ζήσεις σε επανάληψη, τα μαύρα σύννεφα επιστρέφουν και μαζί τους επιστρέφει η απογοήτευση και η γκρίνια, με τους καβγάδες να σε οδηγούν και πάλι στο τέρμα, το οποίο είναι προσωρινό για χιλιοστή φορά.
Ακόμη και όταν καταφέρνεις να προχωρήσεις στη ζωή σου –και μπράβο που το πέτυχες με τόσο πισωγύρισμα– και να μπεις σε μια σχέση σωστή και ιδανική, θα υπάρξει εκείνη η στιγμή που θα σου λείψει και θα αναρωτηθείς αν είναι καλά. Και θα σκεφτείς ότι ένα απλό μήνυμα «γεια, τι κάνεις;» δεν είναι κακό, και φυσικά δεν θα επιτρέψεις να συμβεί τίποτα περισσότερο, παρόλο που –ξαναείπαμε– είναι ο «έρωτάς» σου, και γελάνε μέχρι και οι πέτρες. Θα προβληθεί λοιπόν το «ξανά-μανά τα ίδια No.85461», θα πληγωθεί ο άνθρωπος που κατάφερε να σε ξεκολλήσει από τη στασιμότητα και εσύ θα βρεθείς στο μηδέν.
Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι σας δένουν πολλά, αλλά ο κύκλος έκλεισε εδώ και καιρό και εσείς ακόμη να το δείτε καθαρά. Συνεχίζετε τις ζωές σας με άλλους, αλλά είστε πανέτοιμοι να τινάξετε τα πάντα στον αέρα με μια μόνο κουβέντα. Πόσο επιπόλαιο; Δυστυχώς λογική δεν υπάρχει για να δώσει απάντηση. Απλά παίρνετε στο λαιμό σας τρίτους, οι οποίοι δεν φταίνε τίποτα να καίγονται από τη δική σας αδυναμία.
Γιατί μια αδυναμία είναι. Αδυναμία του χαρακτήρα να μείνει μόνος και να αντιμετωπίσει τη μοναξιά. Εξιδανικεύει μια «άρρωστη» κατάσταση, τη βαφτίζει «μοναδική» και έτσι εκμεταλλεύεται ο ένας την ανικανότητα του άλλου για σόλο πορεία.
Συγκεντρώσου. Κατάλαβε πως αν όντως ήταν ο «έρωτας της ζωής σου» θα ήσασταν μαζί και τα μαύρα σύννεφα δεν θα ήταν ικανά να σας χωρίσουν. Είναι απλά το απωθημένο σου για κάτι που δεν κατάφερες να ζήσεις όπως το ονειρευόσουν ή απλά ο φόβος της απουσίας ενός –οποιουδήποτε– ανθρώπου από δίπλα σου, και έτσι τροφοδοτείς, με άπειρες δικαιολογίες, ελπίδες για επανασύνδεση και «συμμόρφωση». Μια κατάσταση η οποία μπορεί να επαναληφθεί αμέτρητες φορές και να κρατήσει χρόνια. Περισσότερα χρόνια ακόμη και από την μεγαλύτερή σου σχέση.
Δημιούργησε στιγμές μέσα από «σχέσεις» και όχι μέσα από «ιστορίες».