Κάθε λίγο και λιγάκι πέφτω από τα σύννεφα. Δεν είσαι εδώ να με σηκώσεις, μαμά.

Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής.

Μαμά, κλαίω..
Και δεν είναι σαν τότε που κατάλαβα ότι έσπασα το αγαπημένο σου βάζο.
Έσπασε η καρδιά μου, τώρα.
Θρύψαλα έγινε και δεν μού‘μαθες ποτέ, πώς είναι να μαζεύω τα κομμάτια της.
Δεν μου τό’δειξες, μαμά.

Μαμά, με κοροϊδεύουν..
Όχι τα παιδιά της γειτονιάς, ούτε τα παιδιά στο σχολείο όπως τότε.
Με κοροϊδεύει αυτό το “χαζοκούτι” που στέκεται απέναντί μου.
Παίζει με τη νοημοσύνη μου, είναι φριχτό.
Ισοπεδώνει το μέλλον μου.
Δεν έχω μέλλον.
Δεν έχω όνειρα για οικογένεια.
Ακούς, μαμά;

Μαμά..
Αγοράζω μόνος μου, πλέον, όλα εκείνα που χρειάζομαι.
Όλα εκείνα που μου αγόραζες εσύ.
Είναι καλύτερα έτσι.
Δεν σου το είπα ποτέ επειδή σ’αγαπάω αλλά.. δεν είχες και πολύ γούστο, μαμά.

Μαμά φοβάμαι..
Όχι το σκοτάδι.
Ούτε τον κακό λύκο, φοβάμαι.
Φίλιωσα μαζί του.
Κατάλαβα πως ο “κακός λύκος” είναι ο εαυτός μου.
Τους ανθρώπους που με γυροφέρνουν, φοβάμαι.
Εξαιτίας τους, έχω ξεχάσει να χαμογελάω.
Μικρός χαμογελούσα συνέχεια, θυμάσαι μαμά;

Μαμά πληγώθηκα..
Κι όχι δεν είναι τα γόνατά μου.
Δεν είναι εκεί οι γρατζουνιές.
Πληγώθηκε η ψυχή μου.
Μού‘λεγες πως δεν θ’άφηνες ποτέ, κανέναν να πληγώσει τη ψυχή μου.
Ψέματα μού‘λεγες, μαμά.

Μαμά..
Έχει γεμίσει το κορμί μου ουλές, από τις συνεχείς πτώσεις.
Κάθε λίγο και λιγάκι πέφτω από τα σύννεφα και δεν είσαι εδώ να με σηκώσεις.

Πού είσαι, μαμά; Πού είσαι;
Μεγαλώνω..
Πού είσαι;