Γράφει η Γεώρα.
Τελικά χώρια. Δεν θα σου κρυφτώ, άλλη κατάληξη ήθελα για εμάς τους δύο. Προσπαθώ να μείνω στο ύψος των περιστάσεων. Όμως πλαγιάζω με τον πόνο. Νιώθω κενή. Λέω πως θα κάνω νέα αρχή, μα έλα που δεν μπορώ, δεν έχω τη δύναμη να το πιστέψω.
Γιατί για κάποια “πρέπει” και μια δειλία, αναγκάζομαι να διαγράψω όλα αυτά που ήθελα να ζήσω μαζί σου. Με ανάγκασες να βυθίσω στιγμές μας και άλλες να τις κάψω, προκειμένου να μην μείνει τίποτα που να σε θυμίζει. Όσα είχα ονειρευτεί για εμάς, να τα κάνω θρύψαλα.
Παίζω ένα παιχνίδι υπομονής με τις αντοχές μου και χάνω. Γιατί σ’αγάπησα γαμώτο. Και ναι(!) ήθελα να με παίρνεις αγκαλιά εσύ και όχι να με συντροφεύουν τα δάκρυά. Ναι, δεν είμαι αναίσθητη. Επένδυσα. Έτσι είμαι εγώ. Ποντάρω στο συναίσθημα κι ας ξέρω πως μπορεί να χάσω.
Μα έλα που το πάθος δε διαγράφεται εύκολα. Έλα που το “είναι” μου σε ζητάει ακόμα. Έλα που το σωστό μοιάζει πιο λάθος και από το ίδιο το λάθος. Σκοτώνω ελπίδες γιατί μόνο έτσι θα μπορέσω να συνεχίσω. Όμως θέλει χρόνο. Και ο χρόνος που περνάει έχει δεθεί με εκείνα τα “γιατί” που ορισμένες φορές μπορούν να σε τρελάνουν.
Και όσο η απόσταση μεγαλώνει, τόσο βλέπω στα μάτια μας την αλήθεια, πως ακόμα θέλουμε ο ένας τον άλλον, αλλά βλέπεις, με κομμένα φτερά σε ποιόν ουρανό να πετάξουμε;
Και αναζητώ τη ζεστασιά του κορμιού σου. Προσμένω το φιλί σου, όταν πρέπει να υποστώ την ήττα μας. Κι ας ήμασταν αντίθετοι. “Χίλια μύρια μάτια κόσμος, μα συνάντησα εσένα”, όπως λέει και το τραγούδι.
Έτσι ένιωσα· μέσα σε τόσους, ήσουν εσύ!
Δεν ξέρω γιατί και ακόμα και τώρα που με ρωτάνε, δεν μπορώ να τους δώσω μια απάντηση ξεκάθαρη, για το τι είχες. Απλά κάτι είχες. Ήταν ο τρόπος που με κοιτούσες, που μου μιλούσες, που με ζητούσες. Ήταν εκείνος ο άλλος σου ο εαυτός, ο λίγο πιο ευαίσθητος, ο λίγο πιο ρομαντικός που εμφανιζόταν. Ήταν κάθε κρυφό μυστικό σου. Ήταν ο τρόπος που πρόφερες το όνομά μου. Ο τρόπος που άγγιζες το σώμα και την καρδιά μου.
Και τελικά εγώ και εσύ χώρια. Τι μας νικάει λοιπόν και δεν ζούμε όλα όσα ποθούμε; Τι μας κρατάει; Γιατί ο φόβος του “να μη δεθώ γιατί θα πονέσω” μας κυνηγάει; Και λέω πως θα κάνω νέα αρχή, μα έλα που δεν μπορώ, δεν έχω τη δύναμη να το πιστέψω, ακόμα. Γιατί δεν θέλω, ακόμα. Μα κάποια στιγμή θα γίνει.
Και από εσένα, θα φυλάξω κάθε όμορφη ανάμνηση, όσες και να διαγράψω. Τις όμορφες τις θέλω να μείνουν δικές μου. Δεν χωράνε μέσα σε θυμούς και πόνους. Δεν χωράνε σε κλειδωμένες καρδιές. Σ’αγάπησα και εσύ εμένα κι ας κρυβόμαστε πίσω από το ψέμα μας.
Γιατί όταν οι άνθρωποι μας χαρίζουν κομμάτια τους, οφείλουμε να τα σεβόμαστε!
Να μου προσέχεις!
Σε φιλώ!