Τους ανθρώπους τους μαθαινεις στο τέλος και όχι στην αρχή.

Γράφει η Κρυστάλλω Αρχοντίδου

Και πάλι εδώ, να προσπαθώ να κάνω τον δικό μου απολογισμό που σε έχω χάσει μέσα απο τα χέρια μου ξαφνικά,. Όπως μπήκες, βγήκες απο τη ζωή μου.  Δεν το θέλησα εγώ, εσύ το επέλεξες. Μα να σου πω κάτι;

Η ζωή προχωράει.
Γιατί τους ανθρωπους, τους μαθαινεις στο τέλος και όχι στην αρχή. Και έρχεται κάποια φάση στη ζωή σου που πρέπει να αποχωριστείς κάποια άτομα. Πρέπει να τα διώξεις απο τη ζωή σου.

Όχι γιατί το θες αλλά γιατί υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν να σε αφήσουν να τους κρατήσεις. Είτε συμπεριφορά, είτε σεβασμός. Όσο κι αν σε πονάει αυτό, το καλύτερο ειναι η δική σου ευτυχία.

Κι εσύ δεν εισαι η ευτυχία μου. Δεν μου αξίζεις. Γιατί πολύ απλά όταν ραγίσει κάτι δεν κολλάει πια.

Ζεις κάπου μέσα μου. Βαθιά κρυμμένος. Μα θα μείνεις εκεί.
Κάποια στιγμή ίσως καταφέρω να σου πω όλα όσα δεν είπα. Μην αναλώνεστε ποτέ. Να κάνετε πάντα το καλύτερο για σας.

Όσοι αγαπάνε εσας, θα ειναι μαζί σας οποιο κι αν ειναι το μάθημα που θα πάρετε απο όλους. Οι άλλοι απο εσάς και εσείς απο αυτούς.

Να αγαπάτε τον εαυτό σας και να μην ρίχνετε ευθύνες σε εσάς. Μέχρι εκεί που μπορείτε να δίνετε. Αν ο άλλος δεν εκτιμάει, τότε με γεια του με χαρά του.

Δεν θα αφήσουμε κανεναν να πάρει τη ζωή μας και να την κάνει δική του, και κανεναν να αποφασίζει για εμάς.