Βελόνα η καρδιά, κλωστή η ζωή.

Γράφει ο Γιώργος Χίτζιος.

Με βελόνα την καρδιά και κλωστή τη ζωή,
σχεδίαζα μικρό παιδί τα όνειρα μου.

Σ’ένα κομμάτι λευκό πανί,
αποτύπωνα το χρόνο τον μέλλοντά μου.

Περάσανε τα χρόνια κι ήρθε η στιγμή,
να βάλω τάξη στου μυαλού τα συρτάρια.

Φανερώθηκε μπροστά μου, ξεχασμένο κουτί,
μ’έμβλημα μια βελόνα και μια κλωστή.

Αγγέλοι φτερουγίζανε σε κήπους κρεμαστούς.
Παιδιά, μ’άστρα στα χέρια κρατημένα.
Αγαπημένους δίπλα-δίπλα, πλούσιους και φτωχούς.
Κλαδιά ελιάς σε ράμφη περιστεριών πιασμένα.

Ξεθώριασαν των κλωστών τα χρώματα,
στο κιτρινισμένο με τα χρόνια πανί.

Έχει η βελόνα στραβώσει και ξεβάψει η κλωστή.