Υπάρχει κι η αγάπη, που τηρεί τις υποσχέσεις της, και γράφει ιστορία στο “μαζί”

Γράφει ο Τριστάνος

Από την ώρα που σε είδα, ήξερα ότι εμείς οι δύο θα γράψουμε ιστορία μαζί.

Ίσως ήταν ο τρόπος που με κοίταξες, που είχε μία παιδική αθωότητα ανακατεμένη με κάτι πολύ οικείο. Νόμιζα ότι σε ήξερα από καιρό, ότι κάπου είχαμε συναντηθεί ξανά και ένιωσα αμέσως άνετα.

Ίσως επειδή ο τρόπος που μου μιλούσες, ήταν σαν ένα ζεστό αγκάλιασμα και οι λέξεις σου δημιουργούσαν μέσα μου την ομορφότερη μελωδία!

Ίσως επειδή οι κινήσεις σου και οι πράξεις σου, ήταν μία διαρκής επιβεβαίωση των λόγων σου και δεν ήτανε μία επίδειξη φθηνού εντυπωσιασμού.

Και έτσι αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε μαζί, σε αυτόν τον δύσκολο ωκεανό, που λέγεται ζωή!

Ξέραμε ότι θα έχει και όμορφες στιγμές και υπέροχα τοπία και μαγικές βραδιές, όπως ξέραμε ότι θα έχει και φουρτούνες, ύπουλους υφάλους και Σειρήνες προκλητικές, που θα προσπαθούσαν να μας αποπροσανατολίσουν.

Στήσαμε πρώτα όμως γερά τις βάσεις, χωρίς να βιαστούμε, για να μπορέσουν να αντέξουν στους κλυδωνισμούς.

Δεν επιχειρήσαμε να φτάσουμε στην κορυφή αμέσως, αλλά ανεβαίνοντας σκαλί – σκαλί και κατακτώντας κάθε ύψωμα με δυσκολία – όμως στήνοντας σωστά τα θεμέλια για το επόμενο.

Βάλαμε στην άκρη το “εγώ” και γίναμε “ένα”, έτσι ώστε κάθε χαρά ήταν και για τους δύο και γινόταν διπλή και κάθε λύπη την βιώναμε μαζί και μοιραζόταν στα δύο, χάνοντας μέρος της δύναμης της.

Κάθε φορά που σε έβλεπα να χαμογελάς, ήταν σα να χαμογελούσα εγώ και γέμιζε ευφορία η καρδιά μου. Κάθε φορά που σε έβλεπα να χαίρεσαι με κάτι που πέτυχες, ήταν σαν να το είχα πετύχει εγώ και ένιωθα περήφανος.

Τα κύματα μας χτυπούσαν αλύπητα, όμως το σκαρί είχε στηθεί σωστά! Ερχόντουσαν μεταμφιεσμένα σε πειρασμό, σε κολακεία, σε ουτοπικό παράδεισο. Προσπαθούσαν να μας ξεγελάσουν και να μας κάνουν να αφήσουμε τα χέρια.

Όμως πώς να αφήσεις ένα χέρι που είναι προέκταση του δικού σου; Πώς να πειράξεις δύο ψυχές που έχουν ενωθεί έτσι παράξενα, σαν τα πλεγμένα κλαδιά ενός γεροπλάτανου, που δεν μπορείς να τα χωρίσεις.

Μετά έδειχναν το αληθινό σκληρό τους πρόσωπο και γινόντουσαν ρουτίνα, αμφιβολία, ανεργία, καχυποψία – ακόμη και δολιοφθορά. Όμως διαλυόντουσαν στην διπλή ασπίδα που κρατούσαμε και μετατρέπονταν σε άκακο αφρό, νικημένο και καταπονημένο.

Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία, έκτος από την εκπλήρωσή της και έτσι, κάθε ανατολή προσθέταμε άλλο ένα χρώμα στον καμβά της συνύπαρξης μας, μέχρι που έγινε ένα αριστούργημα που θα το ζήλευε και ο καλύτερος ζωγράφος.

Γίναμε και φίλοι εκτός από εραστές. Μιλούσαμε για τα πάντα, γι’ αυτά που νιώθαμε και για εκείνα που θέλαμε να νιώσουμε και κάναμε σχέδια για να τα πετύχουμε.

Ευγνωμονούσαμε την σχέση μας και υποστήριζε ο ένας τον άλλον, για να ‘μαστε στρατός απέναντι στην κάθε δύσκολη μάχη.

Η μυρωδιά σου έγινε δική μου κι άλλη μυρωδιά δεν αντέχανε τα κύτταρα μου. Σαν εισβολέα ιό την αντιμετωπίζανε και όλο το κορμί έπαιρνε θέση άμυνας, για να την αποδιώξει.

Στηρίζαμε ο ένας τον άλλον και γινόμασταν βοήθημα, για να πατήσει ο πιο δυνατός – την συγκεκριμένη στιγμή – και να ανέβει ψηλά και μετά έδινε το χέρι στον άλλον και τον τραβούσε στην κορυφή μαζί του. Κανείς δεν έμενε πίσω.

Κλάψαμε μαζί, γελάσαμε μαζί, χορέψαμε μαζί και φωνάξαμε με όλη μας τη δύναμη για να ακουστούμε στις καταιγίδες μας.

Διότι είχαμε αποφασίσει να είμαστε μαζί και τίποτα δεν θα μας άλλαζε την απόφαση μας.

Ναι, υπάρχουν και αυτά τα ζευγάρια που γεννήθηκαν για να είναι μαζί και κανένας δεν θα μπορέσει ποτέ να τους χωρίσει.

Διότι υπάρχει και αυτή η αγάπη, που τηρεί τις υποσχέσεις της. Είναι αυτή που αγοράζει εισιτήριο χωρίς επιστροφή και παραμένει μέχρι το τέλος της γιορτής – που μαζεύουν και τις καρέκλες – ακόμη κι αν βρέχει καταρρακτωδώς.