Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Εκεί έχω μείνει, σε εκείνη την μακαρονάδα, σε εκείνο το βράδυ που με πήρες αγκαλιά και κάναμε όνειρα. Όνειρα από αυτά που κάνουν τα παιδιά. Όνειρα ακόμα και για εκείνη την ζεστή κατακόκκινη μακαρονάδα που μου έταξες και περίμενα σαν παιδάκι να γευτώ.
Εκείνη την μακαρονάδα που δεν ετοιμάστηκε ποτέ, που έμεινε στην μέση μέσα σε ένα ζεστό κατσαρόλι από κείνα τα παλιά, της γιαγιάς, επάνω στο αναμμένο όλα φλόγα μάτι, να σιγοκαίει και αμέσως να παίρνει φωτιά όταν πας να σβήσεις τα μυρωδικά με αλκοόλ.
Σαν να μην περνούν οι μέρες, σαν να μένω όλη μου τη ζωή σε εκείνο εκεί το σκηνικό της μισοτελειωμένης μακαρονάδας.
Σαν εκείνο το πάθος μας να μένει πάντα όλο φλόγα στο ίδιο σημείο και να αναβιώνω ξανά και ξανά την ίδια κατάσταση που με απογειώνει, που με κάνει να τρέμω με μια και μόνο θύμησή σου, έτσι από το πουθενά που εμφανίστηκε η μυρωδιά σου στον αέρα, που ήρθε ξανά ο χειμώνας και με είχες μέσα σου, μέσα στην αγκαλιά σου, δίχως να χρειάζεται να μιλάμε παρά μόνο να περιμένουμε αγκαλιασμένοι με μπλεγμένα τα χέρια μας να γίνει εκείνη εκεί η μακαρονάδα.
Μα εγώ είμαι εδώ και ακόμα περιμένω και θα περιμένω να γευτώ όλους τους χυμούς σου μέσα από εκείνη την μακαρονάδα που έγραφε το όνομά σου, που είχε το άρωμά σου, που τα χέρια σου έφτιαχναν για εμένα, μόνο για εμένα.
Μα εγώ είμαι εδώ…