Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης
“Δεν έχει ζωή μακριά από εσένα” μου είχες γράψει σ’ένα σου μήνυμα.
Κι όμως η ζωή σου προχώρησε χωρίς εμένα. Πέρασε ο καιρός και δεν έμαθα νέα σου. Κόντεψα να ξεχάσω και το όνομά σου.
Δεν αναζητούσα πια το άρωμά σου. Δεν μου έλειπε το άγγιγμά σου. Δεν χρειαζόμουν να ξέρω αν με σκέφτεσαι, αν σου λείπω.
Δεν χρειαζόμουν πια την καλημέρα σου για να ξεκινησει η μέρα μου με χαμόγελο. Δεν χρειαζόμουν την καληνύχτα σου για να κλείσει η μέρα μου ήρεμα.
Η ζωή προχώρησε χωρίς εσένα, κι ας μην έχει τους ίδιους ήχους, τα ίδια χρώματα, τις ίδιες γεύσεις. Η ζωή προχώρησε χωρίς εσένα, άνοστα, άγευστα, ανιαρά.
Η κάθε μέρα προβλέψιμη, κουραστικά ίδια με την προηγούμενη. Αφόρητα ίδια με την επόμενη.
Προχώρησε η ζωή χωρίς εσένα, μόνο που δεν είναι εκείνη η ζωή που ζούσαμε. Είναι μια άλλη ζωή. Αδιάφορη. Ευπροσάρμοστη μέσα στα κουτάκια της.
Ποιος ξέρει αν έχεις ακόμα τον ίδιο αριθμό.
“Γύρνα για μια νύχτα, να βάλουμε φωτιά, κι ας καούμε κι εμείς”. Μήνυμα εστάλη.
Μήνυμα διαβάστηκε.
Φωτιά άναψε..