Γράφει η Έφη Παναγοπούλου.
Αγάπα χωρίς να σε νοιάζει αν θα αγαπηθείς.
Αγαπά χωρίς να έχεις προσδοκίες, χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα.
Αγαπά για το χτες, για το σήμερα, για το αύριο.
Αγαπά χωρίς να κοιτάς αν αξίζεις την αγάπη.
Αγάπα χωρίς φόβο.
Αγαπά με πάθος.
Αυτό ήταν το μότο στη ζωή της.
Η αγάπη, η αγνή, που δεν σου δημιουργεί ενοχές.
Αλλά και κάποια στιγμή, αν τύχει να έρθουν στον δρόμο σου οι ενοχές, ξέρει να τις αποδεσμεύει, να τις λύνει, να δένει και να ξεδένει κόμπους.
Πάντα πίστευε ότι ο κάθε άνθρωπος στη ζωή της, είναι ένα μάθημα ή ένα δυνατό χαστούκι, όπως συνήθιζε να της λέει η μαμά της.
«Κοριτσάκι μου, θα φας δυνατά χαστούκια από φίλους, από γνωστούς, από τη ζωή, όμως στο κάθε χτύπημα μη κλάψεις ούτε να γελάσεις.
Σε κάθε χτύπημα κρατήσου γερά, γιατί πήρες ένα μάθημα να μη κάνεις το ίδιο λάθος..»
Πόσες φορές θυμήθηκε αυτές τις λέξεις;
“Αχ ρε μαμά.. Πόσα χαστούκια και πόσα σημάδια και πόσα μάγουλα να γυρίσω;”, σκεφτόταν..
Και όμως το έκανε.
Και αγάπαγε και έδινε και έπαιρνε και ζούσε.
Μέχρι που χτύπησε η πόρτα της και ένας άλλος αέρας μπήκε μέσα.
Δεν μοσχοβόλαγε ο τόπος γύρω της, δεν ένιωθε την αγάπη.
Ο φόβος την είχε κυριεύσει.
Ξαφνικά, ο κόσμος γύρω της άρχισε να ασχολείται με φήμες και κουτσομπολιά.
Με ουτοπίες και ψέματα.
Ένα βήμα μπροστά εκείνη, 10 βήματα μπροστά τα λόγια.
Δεν άκουγε καν τον αντίλαλο της φωνής της.
Τόσο δυνατά ηχούσαν στα αυτιά της οι λέξεις.
Λέξεις και λόγια.. “οι φήμες λένε”, “άκουσα αυτό”..
Γύρισε πίσω στις μνήμες της να θυμηθεί όσα της είχε πει η μάνα της για τους ανθρώπους που ασχολούνται με άλλους.
Για εκείνους που αναπαράγουν τις φήμες.
Δεν ήταν αρκετό..
Πέρασε ο καιρός και αυτό μπήκε στο μυαλό της σαν της ζωής της ένα κακό μονοπάτι που δεν ήθελε να διαβεί, μα δεν μπορούσε και να αποφύγει.
Μέχρι που κατάλαβε ότι μόλις το περπατήσει, θα λύσει το κουβάρι του μυαλού της που το κρατούσε εκεί.
Και το περπάτησε.
Και είδε πόσο ωραία ήταν η ζωή της και πόσο άδεια εκείνων που διέδιδαν φήμες· εκείνων που πίστευαν -χωρίς να ξέρουν- και μετέφεραν το κακό σε άλλους.
Και κατάλαβε τι ωραίο που είναι να αγαπάς, να ζεις, να βλέπεις το καλό.. και πόσο άσχημα όλα τα αντίθετα που έκαναν εκείνοι.
Ας λυσσομανάει ο άνεμος, αυτή θα έφερνε πάντα ανθρώπους στη ζωή της που φέρνουν την άνοιξη.
“Φήμες λένε”.. ότι εκείνη, τελικά, έζησε ευτυχισμένη και χαρούμενη.
Και οι φήμες οργιάζουν πως δεν την ένοιαξε ποτέ ξανά τι λένε οι άλλοι.
Λυσσομανάει ο άνεμος
μα ο άνεμος δεν ξέρει,
πως το κορίτσι που θα‘ρθεί
την άνοιξη θα φέρει.